تومورهای مغز و نخاع

سرطان چیست؟

بدن تشکیل شده از تریلیون ها سلول زنده است. در بدن نرمال سلول ها رشد می کنند، برای سلول سازی تقسیم می شوند، و به شیوه ی منظمی می میرند. در طول سال های اولیه ی زندگی انسان، سلول های طبیعی سریعتر تقسیم می شوند تا تا فرد بتواند رشد کند. بعد از اینکه بالغ می شود بیشتر سلول ها فقط برای جایگزن شدن سلول های فرسوده یا در حال مرگ یا به منظور ترمیم اسیب ها تقسیم می شوند.

سرطان زمانی شروع می شود که سلول ها در یک بخش بدن خارج از کنترل رشد می کنند. انواع مختلفی از سرطان وجود دارد، اما همه ی ان ها به خاطر رشد خارج از کنترل سلول های غیر عادی شروع می شوند.

رشد سلول های سرطانی متفاوت از رشد سلول های عادی است. سلول های سرطانی به جای مردن رشد می کنند و سلول های غیرعادی و و جدیدی را می سازند. در بیشتر موارد سلول های سرطان یک توده را می سازند. همچنین سلول های سرطانی می توانند در غشاهای دیگر رشد کنند، چیزی که سلول های نرمال قادر به انجام ان نیستند. رشد خارج از کنترل و حمله به دیگر غشاها چیزی است که باعث می شود سلول سرطانی شود.

سلول ها به خاطر اسیب یه DNA سرطانی می شوند. DNA در هر سلولی وجود دارد و تمام فعالیت های سلول را هدایت می کند. در سلول های نرمال، زمانیکه DNA اسیب می بیند سلول یا اسیب را ترمیم می کند یا می میرد. در سلولهای سرطانی، DNA اسیب دیده ترمیم نمی شود، اما سلول انطور که باید بمیرد نمیرد. در عوض، این سلول سلول های جدیدی می سازد که بدن به ان نیاز ندارد. این سلول های جدید DNAهای با همان اسیب را تولید می کنند مانند سلول نرمالی که این کار را انجام می دهد.

افراد نمی توانند DAN اسیب دیده را به ارث ببرند، اما بیشتر اوقات اسیب DNA به طور اشتباهی زمانی که سلول طبیعی درحال تولید مجدد است به علت مشکلی در محیط زیست رخ می دهد. گاهی اوقات علت اسیب DNA چیزی واضح است، مثل استعمال دخانیات. اما گاهی دلیل خاصی وجود ندارد.

سلول های سرطانی اغلب به دیگر بخش های بدن حرکت می کنند، جاییکه ان ها رشد می کنند و تومورهای جدیدی می سازند که جایگزین غشای سالم می شود. به این فرایند متاساز می گویند. این زمانی اتفاق می افتد که سلول های سرطانی وارد جریان خونی یا رگهای لنف بدن ما می شوند.

بدون توجه به این که سرطان در کدام قسمت منتشر می شود، براساس محلی که شروع شده است نامگذاری می شود. برای مثال، سرطان سینه که به کبد نشر کرده است سرطان کبد است، نه سرطان کبد. همچنین سرزان پروستاتی که به استخوان رسیده است سرطان پروستات است نه استخوان.

انواع مختلف سرطان رفتارهای مختلفی را نشان می دهند. تومروهای که سرطانی نیستند، خوش خیم گفته می شوند. تومورهای خوش خیم نمی توانند به دیگر بافت حمله کنند یا در دیگر بخش های بدن منتشر شوند. در بیشتر قسمت های بدن این تومورها بدون تهدید سلامت هستند. اما در مغز، حتی این سلولهای خوش خیم می توانند انقدر بزرگ شوند تا به غشای مجاور مغز اسیب بزنند. این می توانند باعث باعث از کار انداختن یا در برخی موارد تهدید کننده ی زندگی باشد.

سلول های سرطانی مغز و نخاع چه هستند؟

تومورهای مغز و نخاع توده هایی از سلول در مغز یا نخاع هستند که خارج از کنترل رشد کرده اند.

در بیشتر بخش های بدن تشخیص سلول های خوش خیم و بدخیم مهم است. تومورهای خوش خیم به غشای مجاور یا قسمت های دور بدن پخش نمی شود، بنابراین در دیگر بخش های بدن ان ها تقریبا بدون تهدید زندگی وجود دارند. یکی از دلایل اصلی سلول ها بدخیم که خطرناک هستند این است که می توانند در سراسر بدن نشر کنند.

اگرچه سلول های مغز به ندرت به دیگر بخش های بدن سرایت می کنند، بیشتر ان ها می توانند اما از طریق غشای مغز منتشر شوند. حتی سلول های خوش خیم می توانند وقتی رشد می کنند فشار اورند و غشای مغز را نابود کنند، اسیبی که اغلب باعث از کار انداختن بدن و گاهی اوقات مرگ می شود. به همین دلیل، دکترها معمولا از اصطلاح تومورهای مغزی به جای سرزان مغز استفاده می کنند. سرطان اصلی در مورد مغز و نخاع ان هایی هستند که به راحتی از طریق بقیه مغز یا نخاع منتشر می شوند و چه برداشته شوند چه بنه دوباره بر میگردند.

تومورهای نخاع و مغزدر بزرگسالان و کودکان متفاوت است. ان ها اغلب در بخش های مختلف شکب می گیرند، رشد می یابند و ممکن است درمان های مختلفی داشته باشند.

این تحقیق فقط به تومورهای نخاع و مغز بزرگسالان می پردازد.

سیستم عصبی مرکزی

برای درک تومرهای مغز و اعصاب، اگاهی در مورد ساختار و عملکرد طبیعی سیستم عصبی مرکزی (CNS) که نام پزشکی برای مغز و نخاع است، کمک کننده است.

مغز مرکز فکر، احساس، حافظه، صحبت، بینایی، شنوایی، حرکت، و چیزهای بیشتر است. عصب های خاص و نخاعی در سر عصب های جمجمه نام دارند که به انتقال پیام بین مغز و بقیه ی بدن کمک می کنند. این پیام ها به ماهیچه های ما می گویند چطور حرکت کنند، اطلاعات جمع اوری شده را توسط حواس ما انتقال دهند، و عملکردهای ارگان های درونی ما را هماهنگ کنند.

مغز توسط جمجمه حفاظت می شود. همینطور،نخاع توسط استخوان ها ستون فقرات حفاظت می شوند.

مغز و نخاع توسط مایعی خاص به نام مایه مغزی نخاع (CSF) احاطه و زیرسازی شده اند. مایع مغزی نخاع توسط شبکه کوروئید ساخته می شود، که در فضاهایی در مغز جای گرفته است که حفره ی مغزی نام دارند. حفره های مغزی و فضای اطراف مغز و نخاع با CSF پر شده اند.

بخش هایی از مغز و نخاع

حوزه های اصلی مغز شامل مخ، مخچه، و ریشه مغز است. هرکدام این بخش ها عملکرد خاصی دارد.

مخ: مخ بزرگ است، بخش بیرونی مغز است. دو نیم کره دارد و منطق، فکر، احساس و زبان را کنترل می کند. همچنین مسئول برای حرکت برنامه ریزی شده ی ماهیچه ها است و اطلاعات حسگری از قبیل بینایی، شنوایی، بویایی، لامسه، و درد را دریافت و تفسیر می کند.

نشانه هایی که توسط تومور در نیمکره ی مغزی ایجاد می شود، به جایی که تومور در ان است بستگی دارند. نشانه های معمول به قرار زیر هستند:

تشنج
مشکل تکلم
تغییر حالت هایی مانند افسردگی
تغییر در شخصیت
ضعف یا فلج در بخشی از بدن
تغییراتی در بینایی، شنوایی، یا دیگر حس ها

گانگلیای اصلی: گانگلیای اصلی ساختارهایی عمیق تر در مغز هستند که به کنترل حرکات ماهیچه ی ما کمک می کنند. تومورها یا مشکلات دیگر در این بخش از مغز عمدتا باعث ضعف می شوند، اما در مواردی محدود می تواند باعث تومور یا حرکات غیرارادی دیگر شود.

مخچه: مخچه زیر مخ در بخش پسین مغز قرار دارد. کمک کنده ی هماهنگ شدن حرکات است. تومروهای مخچه می تواند مشکلاتی در حرکت راه رفتن، مشکلاتی در حرکات دقیق دست، بازوها، پاها، و مشکلاتی در بلع یا هماهنگی حرکات چشم، و تغییراتی در نحوه ی تکلم به وجود اورد.

ریشه ی مغز: ریشه ی مغز بخش پایینی مغز است که به نخاع متصل می شود. شامل دسته های فیبرهای عصبی طولانی است که کنترل ماهیچه ها و حس یا احساس را بین مخ و بقیه ی بدن کنترل میکند. مرکزهای خاص در ریشه ی مغز نیز به تنفس و ضربان قلب کمک می کند. همچنین بیشتر عصب های جمجمه در ریشه ی مغز شروع می شوند.

تومورها در این مناطق مهم مغز باعث ضعف، ماهیچه های سفت، یا مشککلاتی مرتبط با درک، حرکات چشم یا صورت، شنوایی، یا بلع می شود. دوبینی و همچنین مشکلات مرتبط با هماهنگی راه رفتن، نشانه ی اولیه ی رایج تومورهای ریشه ی مغز است. از انجا که ریشه ی مغز منطقه ی کوچکی است که برای زندگی ضروری است، ممکن نیست با جراحی تومور را برداریم.

نخاع: نخاع بسته های فیبرهای خیلی طولانی دارد که سیگنال هایی را که ماهیچه ها، حس یا احساس و مثانه و روده کنترل می کند، انتقال می دهد.

تومورهای نخاع می تواند باعث ضعف، فلج، یا بی حسی شوند. تخاع یک ساختار باریک دارد، بنابراین تومورها در ان معمولا باعث علایمی در دوطرف بدن می شود. این از بیشتر تومورها که اغلب فقط روی یک سمت بدن تاثیر می گذارد متفاوت است.

عصب هایی که به بازو می رسند، در نخاع در سطح گردن شروع می شوند. عصب هایی که نخاع را به پاها، مثانه و روده شاخه بندی می کنند، در پشت بالا می ایند. بیشتر تومورهای نخاع از گردن شروع می شوند و باعث نشانه هایی در بازو ها و پاها می شوند و همچنین روی عملکرد روده و مثانه تاثیر می گذارند. تومورهای نخاع زیر گردن روی پاهاو عملکرد مثانه و روده تاثیر می گذارد.

عصب های جمجمه: عصب های جمجمه مستقیما از پایه ی مغز شکل می گیرند. تومورهایی که از عصب های جمجمه شروع می شوند، می توانند باعث مشکلات بینایی، مشکل بلع، فقدان شنوایی در یک یا هر دو گوش، یا فلج بدن، بی حسی، یا درد شوند.

انواع سلول ها و غشای بدنی در مغز و نخاع

نخاع و مغط انواع مختلفی از غشا و سلول ها را دارند، که به انواع مختلفی شکل می گیرند:

عصب ها: این ها مهمترین سلول ها در مغز هستند،.سیگنال های الکتریکی و شیمیایی مخابره می کنند که تعیین کننده ی فکر، احساس، بیان، حرکت ماهیچه ها، احساس، و هرچیزی فراتر از انچه که مغز و نخاع انجام می دهد هستند. عصب ها این سیگنالها را از طریق فیبرهای عصبی خود ارسال می کنند. اکسون ها درمغز بیشتر کوتاه هستند درحالیکه انهایی که در عصب هستند می توانند به بلندی چند فیت باشند.

برخلاف خیلی از انواع سلول ها که می توانند رشد کنند و تقسیم شوند تا اسیب ها را ترمیم کنند، نورون ها در مغز و اعصاب تا حد زیادی حدود یک سال بعد از تولد تقسیم را متوقف می کنند. نورون ها معمولا تومور نمی سازند اما اغلب به وسیله ی تومورهایی که در مجاورت ان ها هستند اسیب می بینند.

سلول های گلیال: سلول های گلیال سلول های حمایت کننده ی مغز هستند. بیشتر تومورهای مغز و اعصاب از سلول های گلیال شورع می شوند. این تومورها گاهی اوقات گلیوماس گفته می شوند.

سه نوع از سلول های گلیال وجود دارند- آستروسیت ها، الیگودندروسیت ها، اپاندیمال. نوع چهارمی که به ان میکروگلیا می گویند بخشی از سیستم ایمنی است و به درستی یک سلول گلیال نیست.

استروسیت ها به تغذیه و حمایت عصب کمک می کننند. زمانی که مغز اسیب می بیند، آستروسیت ها غشاهای زخم را تشکیل می دهند که به تعمیر اسیب کمک می کند. تومورهای اصلی که از این سلول ها شروع می شوند استرسیتوماس و گلیوبلاستوماس نام دارند.
اولیگودنتروسیت ها ملین می سازند، ماده ای چرب که اطراف اکسون های سلول عصبی مغز و نخاع را می پوشاند و عایق می کند. این کمک می کند نورون ها از طریق اکسون ها سیگنال های الکتریک ارسال کنند. تومورهایی که در این سلول ها شروع می شوند الیگندروگلیماس نام دارند.
سلول های اپیندمال در بخش مرکزی مغز و از بخش مسیر تا جایی که CFS جریان دارد، حفره ها را جدا می کنند. تومورهایی که از این سلول ها شروع می شوند اپندیموماس نام دارند.
میکروگلیا سلول های ایمنیِ سیستم عصبی مرکزی هستند.

سلول های اکتودرم عصبی: این ها شکل های اولیه ی سلول های سیستم عصبی هستند که احتمالا در توسعه ی سلول مغزی دخیل هستند. ان ها در مغز پیدا می شوند، اگرچه که اغلب در سیستم عصبی مرکزی بزرگسالان هم دیده شده اند. معمول ترین تومورها که از این سلول ها می ایند در مخچه شکل می گیرند و مدولوبلاستوم نام دارند.

مننژ: این ها لایه های غشا هستند که مغز و نخاع را می پوشانند و حفاظت می کنند. CFS از فضاهای تشکیل شده توسط مننژ عبور می کند. معمول ترین تومورها که در این غشاها شروع می شوند مننژیوم نام دارند.

شبکه کوروئید: منطقه ای از مغز در حفره ها است که CFS می سازد، که مغز را تغذیه می کند و از ان حفاظت می کند.

غده هیپوفیز و هیپوتالاموس: هیپوفیز غده ی کوچکی در پایه ی مغز است. به بخشی از مغز متصل شده است که هیپوتالاموس نام دارد. هر دو هورمون هایی را می سازند که به تنظیم فعالیت غده های دیگر در بدن کمک می کند. برای مثال، ان ها میزان هرورمون تیروئید را که توسط غده ی تیروئید ساخته می شود، تولید و ازاد شدن شیر در سینه ها، ومیزان هورمون های مردانه و زنانه توسط بیضه ها و تخمدان ها را کنترل می کنند. همچنین هورمون رشد را می سازند که رشد بدن را تحریک می کند، و وازوپرسین می سازند که توازن اب کلیه ها را تنظیم می کند.

رشد تومورها در نزدیکی هیپوفیز یا هیپوتالاموس، همچنین جراحی یا رادیو تراپی در این منطقه، می تواند روی این عملکردها تاثیر بگذارد. برای مثال، تومورهایی که در غده ی هیپوفیز شروع می شوند میزان زیادی از یک هورمون را تولید می کنند، که مشکل ساز می شود. از طرف دیگر، فرد بعد از درمان می تواند سطوح پایینی از یک یا چند هورمون را داشته باشد، و نیاز به هورمون های بیشتری برای جبران داشته باشد.

غده پینه آل: این غده در واقع بخشی از مغز نیست. در واقع، غده ی درون ریز کوچکی است که بین نیمکره ی مغزی است. باعث تولید ملاتونین می شود، هورمونی که خواب را در واکنش به نور تنظیم می کند. بیشتر تومورهای این غده پینئوبلاستوما گفته می شوند.

حائل مغز- خون: خط داخلی رگ های خونی در مغز و نخاع حائل انتخابی بین خون و غشاهای سیستم عصبی مرکزی ایجاد می کند. حائل معمولا به حفظ توازن متابولیک بدن و حفظ سموم مضر از وارد شدن به مغز کمک می کند. متاسفانه، بیشتر داروهای شیمی درمانی را که می تواند سلول های درمانی را بکشد، در خارج نگاه می دارد، که در برخی موارد تاثیر ان ها را کم می کند.

انواع تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان

تومورهایی که در مغز شروع می شوند مانند تومورهایی که در ارگان های دیگر شکل می گیرند مانند ریه، سینه که بعدا به مغز می رسند نیستند. در بزرگسالان تومورهای متاساز شونده به مغز در واقع معمول تر از تومورهای اولیه ی مغز هستند. این تومورها به شیوه ی مشابهی درمان نمی شوند. مثلا، سرطان های ریه و سینه که به مغز نشر می کنند به طور متفاوتی از سرطان هایی که در مغز شروع می شوند درمان می شوند.

این مطلب فقط مربوط به تومورهای اولیه ی مغز و نخاع است، نه ان هایی که به مغز و نخاع از جاهای دیگر سرایت کرده اند

برخلاف سرطان هایی که در دیگر بخش های بدن شروع می شوند، تومورهایی که در مغز یا نخاع شروع می شوند به ندرت به ارگان های دوردست می روند. بنابراین، تومورهای مغز یا نخاع بعضا خوش خیم هستند. ان ها می توانند با رشد و انتشار به نقاط مجاور اسیب بزنند، جایی که می توانند غشای مغز نرمال را نابود کنند. و برخلاف اینکه ان ها کاملا برداشته یا نابود می شوند، بیشتر تومورهای مغز و نخاع دوباره به رشد ادامه می دهند و درنهایت زندگی فرد را تهدید می کنند.

سلول های اولیه ی مغز می توانند در هر نوع غشایی یا سلولی در مغز یا نخاع شروع شوند. برخی تومورها ترکیبی از انواع سلول ها را دارند. تومورها در مناطق مختلف سیستم مرکزی می توانند به طور متفاوتی درمان شوند و پیش بینی متفاوتی داشته باشند.

گلیوم

گلیوم ها نوع خاصی از تومور مغزی نیستند. گلیوم اصطلاحی کلی برای گروهی از تومورها است که در سلول های گلیال شروع می شوند. تعدادی از سلول ها را می توان گلیوم دانست، مانند گلیوبلاستما، آستروساتیوما, الیگدندروگلیوما، و اپندیموما. در حدود 3 تا از 10 تا از سلول های سرطانی گلیوم هستند. بیشتر تومور های مغزی با رشد سریع گلیوم ها هستند.

آستروساتیوما

آستروساتیوما ها تومورهایی هستند که در سلول های گلیال شروع می شوند که آستروسیت نام دارند. در حدود 2 تا از 10 تومور مغزی آستروساتیوما هستند.

بیشتر ان ها می توانند به طور گسترده در مغز گسترش یابند و با غشای مغطی نرمال مخلوط شوند، که می تواند جداسازی ان ها را از طریق جراحی مشکل سازد. گاهی اوقات ان ها در طول مسیرهای جریان مغزی نخاعی (CSF) منتشر می شوند. ان ها به ندرت در خارج از مغز یا نخاع منتشر می شوند.

آستروساتیوما ها اغلب به صورت درجه بالا، میانی، یا پایین براساس بزرگی سلول ها تحت میکروسکوپ طبقه بندی می شوند.

مدل های درجه بالاکه معروف به گلیوبلاستما هستند، سریع ترین هستند. این تومورها در حدود دوسوم ان ها را تشکیل می دهند و رایج ترین نوع سلول های بدخیم در بزرگسالان هستند.
مدل میانی ان ها یا آناپلاستیک آستروساتیوما ، به طور معمولی رشد می کند.
نوع پایین انها رشد ارامی دارد، اما می توانند در طول زمان سریع تر و بدتر شوند.
برخی انواع نوع پایین که آستروساتیوما غیر نفوذ هستند، معمولا در غشاهای مجاور رشد نمی کنند و پیش بینی های خوبی دارند. این ها شامل تومورهای پیلوسیتیک آستروسیتوماو نورواپیتلیال دیسمبروپلاستیک هستند. بیشتر در بچه ها شایع هستند.

الیگودندروگلیوم

این تومورها در سلولهای گلیال مغز شروع می شوند و الیگودندروسیت نام دارند. این تومورها رشد ارامی دارند اما مثل آستروساتیوما اغلب ان ها به غشای مجاور نزدیک شوند و به طور کامل نمی توان با جراحی ان را خارج کرد. گاهی اوقات، الیگودندروگلیوم در طول مسیرهای CSF منتشر می شوند اما به ندرت خارج از مغز یا نخاع منتشر می شوند. همانند آستروسیتوما ها می توانند در طول زمان بدتر شوند. فرم های خیلی بدی از این تومورها معروف به الیگودندروگلیوم اناپلاستیک هستند. فقط حدود 2 درصد از سلول های مغزی الیگودندروگلیوم هستند.

اپاندیموم

این تومورها از سلول های اپندیموسیت به وجود می ایند که حفره ها را می پوشانند. دامنه ی ان ها از تومورهای نسبتا درجه کم تا درجه بالا است، که معروف به اپاندیموم آناپلاستیک هستند. در حدود 2 در صد از تومورهای مغزی اپندیموما هستند.

اپندیموما ها نسبت به دیگر گلیوم ها تمایل به انتشار در مسیرهای CSF دارند اما بیرون مغز یا نخاع منتشر نمی شوند. اپاندیوما می تواند خروج CSF را از حفره ها مسدود کند، باعث شود حفره ها خیلی بزرگ شوند- حالتی که ازدیاد غیرعادی مایع نام دارد.

برخلاف آستروسیتوما و الیگودندروگلیوم، اپندیموما می تواند به طور کامل جراحی و برداشته شود. اما از انجا که می تواند در سطح اپندیموسیت و مسیرهای CSF منتشر شود، درمان ان ها گاهی مشکل است. اپندیموم های نخاعی بالاترین شانس معالجه با جراحی را دارند، اما درمان می تون باعث اثرات جانبی مرتبط با اسیب عصب شود.

گلیوم مختلط

این تومورها می تواند بیشتر از یک نوع سلول باشد. مثلا، الیگوآستروسیتومای ها برخی انواع مشابه هم الیگودندروگلیوم و هم آستروسیتوما را دارند. درمان معمولا بر اساس پرسرعت ترین عنصر تومور است.

مننژیوم

مننژیوم ها مننژ شروع می شوند، لایه های غشایی که بخش بیرونی مغز و نخاع را محاصره می کنند. مننژیوم ها حدود 1 از 3 تومور اولیه ی مغز و نخاع هستند. ان ها معمول ترین تومورهای مغزی در بزرگسالان هستند.

خط این تومورها با افزایش سن بیشتر می شود. ان ها حدود دو بار بیشتر در زنان اتفاق می افتند. گاهی این تومورها در خانواده هایی ، به ویژه در ان هایی که نوروفیبروماتوز دارند شیوع می یابد، سندرومی که در ان فرد تومورهای خوش خیم زیادی از غشای عصبی دارد.

مننژیوم ها اغلب درجه دارند، که این درجه ها بر اساس تشخیص ان ها در زیر میکروسکوپ است.

تومورهای درجه 1 سلول هایی دارند که بیشتر شبیه سلول های طبیعی هستند. ان ها حدود 80 درصد از ممنژیوم ها را می سازند. بیشتر ان ها را می توان با جراحی درمان کرد، اما برخی ها خیلی نزدیک به ساختارهای حیاتی در عصب های مغز و نخاع رشد می کنند و نمی توانند به تنهایی با جراحی معالجه شوند.
مننژیوم های درجه 2 معمولا سلول هایی دارند که نسبتا غیر طبیعی به نظر می رسند. حدود 15 درصد تا 20 درصد مننژیوم ها درجه 2 هستند. می توانند به طور مستقیم به غشای مجاور مغز و استخوان رشد پیدا کنند و به احتمال بیشتر بعد از جراحی برمی گردنند.
مننزیوم های درجه 3 سلول هایی دارند که بیشتر غیرعادی به نظر می رسند. حدود 1 تا 3 درصد مننژیوم ها را می سازند. خیلی سریع رشد می کنند و می توانند نزدیک غشای مغز و استخوان رشد کنند، و به احتمال زیاد بعد از درمان دوباره برمی گردنند. گاهی می توانند به بخش های دیگر بدن هم سرایت کنند.

مدولوبلاستوما

مدولوبلاستوما ها از سلول های نورواکتودرم در مخچه شکل می گیرند. انهای تومروهایی هستند که خیلی سریع رشد می کنند و اغلب در مسیرهای CSF منتشر می شوند، اما می توانند با جراحی، رادیوتراپی، و شیمی درمانی درمان شوند.

مدولوبلاستوما بیشتر در کودکان اتفاق می افتد. ان ها بخشی از طبقه ی تومورها هستند که که تومورهای

نورواکتودرم نام دارند که می توانند در بخش های دیگر سیستم های عصبی مرکزی شروع شوند. ان ها به طوردقیق در تحقیق مربوط به کودکان بحث شده اند.

گانگلیولیوماس

گانگلیولیوماس ها شامل هم سلول های گلیال و هم عصبی هستند. این تومورها در بزرگسالان خیلی غیر معمول هستند و می توانند معمولا با جراحی به تنهایی بهبود یابند یا می توانند با رادیو درمانی همراه شوند.

Schwannomas

Schwannoma ها از سلول ها Schwann به وجود می ایند که عصب های جمجمه و دیگر عصب ها را احاطه می کنند و می پوشانند. ان ها حدود 8 درصد از تومورهای CNF را تشکیل می دهند.

Schwannoma ها تقریبا همیشه تومورهای خوش خیم هستند. می توانند از هر عصب جمجمه ای به وجود ایند. زمانی که روی یک عصب جمجمه ای که مسئول شنیدن است شکل می گیرد و نزدیک مخچه متوازن می شود، به ان ها شوانوم دهلیزی ، یا نوروم آکوستیک می گویند. همچنین می توانند روی عصب های نخاعی بعد از نقطه ای که نخاع را ترک کرده اند جای بگیرند. زمانی که چنین اتفاقی می افتد، می توانند روی نخاع فشار وارد کنند، باعث ضعف، فقدان حس، و مشکلات روده و مثانه شوند.

کرانیوفارینژیوما

این تومورهای کم سرعت بالای غده ی هیپوفیز شروع می شوند اما زیر خود مغز هستند. ان ها می توانند به غده ی هیپوفیز و هیپوتالاموس فشار اورند، باعث مشکلات هورمونی شوند. از انجا که ان ها خیلی نزدیک به عصب های نوری هستند، همچنین می توانند باعث مشکلات بینایی شوند. تمایل ان ها برای چسبیدن به این ساختارهای مهم می تواند باعث شود ان ها به سختی بدون اسیبی به بینایی یا توازن هورمون جراحی شوند. کرانیوفارینژیوما بیشتر در کودکان معمول هستند، اما گاهی در بزرگسالان نیز دیده می شوند.

دیگر تومورهایی که می توانند نزدیک مغز شروع شوند.

کوردوما

ان ها تومورهایی نادر هستند که در استخوان در پایه ی جمجمه یا انتهای پایینی نخاع شروع می شوند. کوردوما نمی توانند در سیستم عصبی مرکزی شروع شوند، اما می توانند نخاع یا مغز را با فشار وارد اوردن اسیب بزنند.

این تومورها در صورت امکان می شود جراحی شوند، که اغلب نیاز به رادیو درمانی هم دارند، اما بعد از درمان دوباره بر میگردند و باعث اسیب بیشتری می شوند. ان ها معمولا به دیگر ارگان ها منتشر نمی شوند. برای اطلاعات بیشتر در مورد این ها تحقیق سرطان استخوان ما را ببینید.

لنف های غیر هوچکین

لنفوم ها سرطان هایی هستند که در سلول هایی به نام لمفوسیت شروع می شوند. بیشتر لمفوسیت ها در دیگر بخش های بدن شروه می شوند، اما گاهی اوقات در CSF هستند. این لمفوم ها بیشتر در افرادی شایع هستند که مشکلات سیستم ایمنی دارند مثل ان هایی که مبتلا به HIV هستند، ویروسی که باعث بیماری AIDS می شود. به خاطر درمان های جدید AIDS، لمفوسیت های CSF در سال های اخیر کمتر شد اند.

این لموفوم ها اغلب به طور سریع رشد می کنند ویه سختی درمان می شوند. با این حال پیشرفت های اخیر در شیمی درمانی امید برای افراد مبتلا به این بیماری را ارتقا داده است. برای اطلاعات بیشتر در مورد لمفوم های CSF تحقیق ما را در مورد لمفوم های غیرهوچکین ببینید.

تومورهای هیپوفیز

تومورهایی که در این غده شروع می شوند تقریبا خوش خیم هستند. اما اگر انقدر بزرگ شوند که به ساختار مجاور فشار اوردند یا اگر باعث ترشح هورمونی بیش از حد شوند، در این صورت باعث بروز مشکلاتی می شوند. برای اطلاعان بیشتر تحقیق ما را در مورد تومورهای هیپوفیز ببینید.

آمارهای کلیدی در مورد تومورهای مغز و نخاع چیست؟

براورد های جامعه ی سرطان امریکا برای تومورهای مغز و نخاع در ایالات متحده برای 2015 شامل هم بزرگسالان و هم کودکان است.

در حدود 22850 تومور بدخیم از نوع مغز و نخاع تشخیص داده خواهد شد. این تعداد با احتساب تومورهای خوش خیم خیلی بیشتر خواهد بود.
حدود 15320نفر به خاطر این تومورها خواهند مرد.

به طور کلی، شانس اینکه فرد یک تومور بدخیم مغز یا نخاع را دزندگی خود داشته باشد کمتر از 1 درصد است.

نرخ رشد برای تومورهای مغز و نخاع می تواند بسته به نوع تومور تا حدزیادی تغییر کند. نرخ بقا برای برخی از انواع رایج تر تومورها در بخش " نرخ بقا برای تومورهای منتخب مغز و نخاع" بررسی شده است.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org

عوامل خطرساز تومورهای مغز و نخاع چیست؟

یک عامل خطرساز چیزی است که روی شانس ابتلا به بیماری شما از قبیل تومور نغز و نخاع تاثیر می گذارد. انواع مختلفی از سرطان عوامل مختلفی دارند. برخی عوامل خطرساز مانند استعمال دخانیات را می توانید تغییر دهید. بقیه مانند سن یا وراثت قابل تغییر نیست.

اما همیشه داشتن یک یا چند عامل خطر به این معنی نیست که فرد مریض خواهد شد، و خیلی از افراد تومور دارند اما عامل شناخته شده ای وجود ندارد. حتی اگر شخصی عامل خطر دارد، به سختی می توان فهمید تا چه حد به تومور مرتبط است.

بیتر توده های مغزی با عامل شناخته شده ای مرتبط نیستند و دلیل خاصی ندارند. اما چند عامل وجود دارد که خطر تومورها را بیشتر می کند.

در معرض تابش اشعه بودن

معروفترین عامل خطر محیطی برای تومورهای مغزی تابش اشعه است، که بیشتر اوقات از رادیو تراپی برای بهبود برخی شرایط است. مثلا، قبل از تشخیص خطرات اشعه، کودکانی با عفونت قارچی پوست سر، گاهی اوقات با رادیو تراپی های دوز پایین درمان می شدند، که بعدا مشخص شد خطر تومورهای مغزی را در سنین بالاتر افزایش می داد.

امروزه بیشتر تومورهای مغزی که از رادیو تراپی شکل می گیرد به خاطر تابش اشعه داده شده به سر برای درمان دیگر سرطان ها بوده است. این ها بیشتر در افرادی اتفاق می افتد که وقتی خردسال یا کودک بودند به علت درمان لوسمی با اشعه درتماس بودند. این تومورهای مغزی معمولا معمولا 10 تا 15 سال بعد از تابش اشعه شکل می گیرند.

تومورهای ناشی از تابش اشعه هنوز به ندرت وجود دارند، اما به خاطر ریسک بالای خطر ان ها، اشعه درمانی برای سر بعد از سبک و سنگین کردن با دقت مزایا و خطرات احتمالی ارائه می شود. برای بیشتر بیماران با انواع دیگری از سرطان شامل مغز و سر، مزایای رادیو تراپی به مراتب بهتر از خطر رشد تومور در سال های بعد است.

خطر احتمالی تابش اشعه برای ازمایش های تصویری که از اشعه استفاده می کنند، مانند اشعه ی X یا CTاسکن برای اطمینان شناخته شده نیستند. این ازمون ها، از سطوح کمتری از تابش از ان هایی که در درمان های تابش استفاده شده است استفاده کردند، بنابراین اگر افزایشی در خطر وجود دارد، احتمالا خیلی کم است. اما برای اطمینان بیشتر پزشکان به افراد پیشنهاد می کنند که این ازمایش ها را نگیرند مگر در مواقع لزوم.

وراثت

بیشتر افراد با تومورهای مغزی سابقه ی خانوادگی از بیماری ندارند، اما در موارد معدود سرطان های مغز و نخاع در خانواده ها وجود دارد. به طور کل، بیمارانی با سندروم های سرطانی خانوادگی احتمالا تومورهای بیشتری دارند که اولین بار وقتی خیلی جوان هستند روی می دهد. برخی از این خانواده ها اختلالات تعریف شده دارند، مانند:

نوروفیبروماتوز نوع اول (NF1)

این اختلال ژنتیکی نیز که مشهور به بیماری von Recklinghausen است، معمول ترین نوع سندروم مرتبط با تومورهای مغز و نخاع است. افرادی با این شرایط خطرات بالاتری از schwannoma، مننژیوم، و انواع خاص گلیوما و همچنین نوروفیبروم دارند. تغییرات در ژن NF1 باعث این اختلال می شود. این تغییرات از والد تقریبا در نیمی از تمام موارد وراثتی هستند. در نیمه ی دیگر، تغییرات ژن NF1 قبل از تولد در افرادی رخ می دهد که والدین ان ها این شرایط را نداشتند.

نوروفیبروماتوز نوع 2 (NF2)

این شرایط که کمتر از NF1 معمول است، با schwannoma دهلیزی مرتبط است، که تقریبا همیشه در هر دو طرف سر اتفاق می افتد. همچنین مرتبط با یک خطر افزایشی مننژیوم یا اپندیمومای نخاعی است. تغییرات در ژن NF2 مسئول برای نوروفیبروماتوز نوع 2 است. تغییرات زنی مانند NF1 در نیمی از موارد وراثتی است و می تواند قبل از تولد در کودکانی بدون سابقه ی فامیلی رخ دهد.

توبروس اسکلروز

افرادی با این شرایط ممکن است آستروسیتوما سلولی بزرگ زیر اپندیموسیت داشته باشند، که آستروسیتوما هایی درجه پایین هستند که زیر سلول های حفره ای شکل می گیرند. همچنین ممکن است تومورهای خوش خیم دیگری از مغز، پوست، قلب، کلیه ها، و دیگر ارگان ها داشته باشند. این شرایط به خاطر تغییراتی یا در ژن های TSC1 یا در TSC2 رخ می دهد. این تغییرات ژنی می تواند از یک والد به دست اید، اما بیشتر اوقات در افرادی بدون سابقه ی فامیلی رخ می دهد.

بیماری Von Hippel-Lindau

افرادی با این شرایط در بخش های مختلف بدن تومورهای سرطانی یا خوش خیم شکل می دهند، مثل همانگیوبلاستوما در مغز، مغز و نخاع، و همچنین تومورهای داخلی گوش، کلیه، غده ی ادرنال، وپانکراس. این از طریق تغییراتی در ژن VHL به وجود می اید. بیشتر اوقات تغییرات ژنی ارثی هستند، اما در برخی از موارد تغییرات قبل از تولد در افرادی که والدین ان ها این سابقه را ندارند رخ می دهد.

سندروم Li-Fraumeni

افرادی با این شرایط در خطر بالاتری برای رشد گلیوم ها همراه با سرطان سینه، تومور بدخیم بافت پیوندی غشای نرم، لوسمی، و سرطان غده ی ادرنال، و انواع خاص دیگر سرطان هستند. این با تغییراتی در ژن TP53 رخ می دهد.

دیگر سندروم ها

دیگر شرایط وراثتی نیز متصل با خطرات افزایشی انواع خاصی از تومورهای نخاعی و مغزی هستند، مانند:

سندروم گلورین
سندروم تورکات
سندروم کاودن

بعضی از خانواده ها ممکن است ناتوانایی های ژنتیکی داشته باشند که تشخیص داده نشده اند یا حتی ممکن است منحصر به خانواده ی خاصی باشند.

اختلالات سیستم ایمنی

افرادی با سیستم های ایمنی ناقص خطر خطر بیشتری از ابتلا به لمفوم های مغز یا نخاع دارند. لمفوم ها سرطان های لمفوسیتی هستند، نوعی از سلول خونی که با بیماری می جنگد. لمفوم CNS از لمفومی که خارج از مغز رخ می دهد کمتر رایج است.

یک سیستم ایمنی ضعیف می تواند مادرزادی باشد، یا در زمان تولد با درمان هایی برای سرطان های دیگر، درمانی هایی برای جلوگیری از پس زدن پیوند، یا بیماری های از قبیل سندروم نص ایمنی اکتسابی به وجود اید.

عواملی با تاثیرات ثابت نشده، بحث برانگیز، نامعلوم در مورد خطر تومور مغزی

استفاده از تلفن همراه

این موضوعی بوده که در سالهای اخیر توجهات زیادی را جلب کرده است. تلفن ها اشعه های فرکانس رادیویی (RF) ساطع می کنند، شکلی از انرژی بر روی طیف الکترو مغناطیسی بین امواج فرکانس رادیویی و ان هایی که در فرهای مایکرو ویو، رادار، و ایستگاههای ماهواره ای استفاده می شود. تلفن ها اشعه های یونیزه که می تواند باعث سرطان با نابود کردن DNA دورن سلول ها شود، ساطع نمی کند. اما نگرانی هایی بوده است که تلفن ها، ان هایی که انت شان از پیش ساخته است و بنابراین نزدیک به سر استفاده می شوند، ممکن است تاحدی ریسک خطر تومورهای مغزی را افزایش دهد.

برخی تحقیقات خطر احتمالی افزایشی تومورهای مغزی را یا schwannoma های حفره ای را با استفاده از تلفن همراه نشان داده اند، اما بیشتر مطالعات گسترده که تاکنون انجام شده است خطرات افزایش یافته را پیدا نکرده است، یا به طور کلی یا بین انواع خاصی از تومورها. هنوز، مطالعات کمی از استفاده ی طولانی مدت انجام شده است، و تلفن ها تا حد کافی برای تعیین خطرات احتمالی کاربرد ان در طول زندگی طولانی نبوده اند. همین در مورد هر نوع خطرات بالاتراحتمالی در کودکان درست بوده است، کودکانی که به طور زیاد از تلفن استفاده کرده اند. تکنولوژی تلفن نیز همچنان در حال تغییر بوده است و مشخص نیست چگونه این نوع می تواند روی هر خطری تاثیر بگذارد.

این خطرات مورد تحقیق قرار می گیرند اما احتمالا سال های زیادی قبل از اینکه تصمیمات قطعی گرفته شود خواهند بود. در همین حین، برای افرادی که در مورد خطرات احتمالی نگران هستند، راه هایی وجود دارد که تماس شما را با اشعه ها کمتر می کند، مانند استفاده از خروجی صدای گوشی برای اینکه تلفن را از سر دورتر بگیرید. برای اطلاعات بیشتر تحقیق ما را در مورد گوشی های همراه ببینید.

عوامل دیگر

عوامل محیطی دیگر مانند در معرض وینیل کلرید، محصولات نفتی، و مواد شیمیایی خاص بودن، با افزایش خطر تومورهای مغزی در برخی مطالعات همراه بوده است اما نه در بقیه.

استفاده از اسپارتام (شکر جایگزین)، میدان های الکترومغناطیسی از خطوط برق و تبدیلات، و عفونت با ویروس های خاص به عنوان عوامل خطر احتمالی معرفی شده است، اما محققان توافق دارند که هیچ دلیل متعاقد کننده ای برای اتصال این عوامل به تومورهای مغزی وجود ندارد. تحقیقات در مورد این ها و دیگر عوامل خطر بالقوه ادامه دارد.

آیا می دانید عوامل ایجاد تومورهای نخاعی و مغزی در بزرگسالان چیست؟

علت بیشتر تومورهای مغزی و نخاعی کاملا مشخص نیست. اما محققان برخی تغییرات را مشاهده کرده اند که در سلول های مغز نرمال رخ می دهد که ممکن است منجر به تشکیل تومورهای مغزی شود.

سلول های انسانی معمولی رشد می کنند و براساس اطلاعات به دست امده در هر کروموزوم سلولی عمل می کنند. کروموزم ها رشته های طولانی از DNA در هر سلول هستند. تومورهای مغز و نخاع مانند تومورهای دیگر، با استفاده از تغییراتی در درون سلول های DNA رخ می دهد. DNA ماده ای شیمیایی است که ژن های ما را می سازد_ دستورالعمل ها برای چگونگی عملکرد سلول های ما. ما معمولا به والدین خود شباهت داریم زیرا ان ها منبع DNA ما هستند. اما DNA بیشتر از شباهت روی ما تاثیر می گذارد.

برخی از ژن ها وقتی سلول های ما رشد می کنند، تقسیم به سلول هایی می شوند، و میمیرند کنترل می کنند. زن های خاصی که به رشد سلول کمک می کنند، و زنده می مانند، انکوژن نام دارند. بقیه که تقسیم سلول را ارام می کنند، یا باعث مرگ در زمان صحیح می شوند، ژنهای سرکوبگر تومور نام دارند. سلول ها گاهی اوقات در کپی کردن DNA خود زمانی که به دو سلول تقسیم می شوند، اشتباه می کنند. سرطان ها می توانند از طریق تغییرات DNA به وجود ایند که انکوژن ها را روشن می کنند یا ژن های سرکوبگر تومور را خاموش می کنند. این تغییر ژن ها می تواند از یک والد به ارث گرفته شود، اما بیشتر اوقات ان ها در طول زندگی شخص روی می دهند.

در سال های اخیر محققان تغییرات ژنی را شناسایی کرده اند که باعث برخی سندروم های نادر وارثتی و افزایش خطر شکل گیری برخی تومورهای نخاعی و مغزی می شود. برای مثال، سندروم Li-Fraumeni با تغییراتی در ژن سرکوبگر تومورTP53 به وجود می اید. معمولا، این ژن از رشد سلول هایی که با DNA اسیب دیده اند جلوگیری میکند. تغییرات در این ژن خطر رشد تومورهای مغزی و همچنین برخی سرطان ها را افزایش می دهد.

در بیشتر موارد مشخص نیست چرا مردمی بدون سندروم های ارثی تومورهای مغزی یا نخاعی می گیرند. بیشتر عوامل خطر برای سرطان تا حدی ژن ها را اسیب می زند. برای مثال، دود تنباکو یک عامل خطر برای سرطان ریه و سرطان های متعدد است زیرا شامل مواد شیمیایی است که ژن ها را تخریب می کند. مغز نسبتا از دود تنباکو و دیگر مواد سرطان زا که ممکن است در هوا تنفس شوند یا خورده شوند حفاظت می شود، بنابراین این عوامل احتمالا نقش مهمی در این سرطان ها بازی نمی کنند.

تغییرات ژنی متعدد باید معمولا در سلول های نرمال قبل از اینکه سرطانی شوند روی دهد. انواع مختلفی از تومورهای مغزی وجود دارند، هرکدام ان ها ممکن است تنظیمات مختلفی ازتغییرات ژنی داشته باشند. تعدادی از تغییرات ژنی یا کروموزمی در انواع مختلف تومورهای مغزی پیدا شده است، اما احتمالا خیلی انواع دیگر هنوز کشف نشده اند.

مخققان اکنون برخی از تغییرات ژنی را که در انواع مختلفی از تومورهای مغزی روی می دهد، می شناسند، اما هنوز مشخص نیست چه چیزی باعث بیشتر این تغییرات می شود. برخی تغییرات ژنی می تواند ذاتی باشد، اما بیشتر تومورهای نخاع و مغز نتیجه ی سندروم های شناخته شده ی ارثی نیستند. به جز تابش، هیچ علت محیطی یا مرتبط با چرخه زندگی در مورد تومورهای مغزی موجود ندارد. بیشتر تغییرات ژنی احتمالا فقط حوادث احتمالی هستند که گاهی درون سلول بدون داشتن علت بیرونی رخ می دهند.

ایا تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان می تواند جلوگیری شود؟

خطر خیلی از سرطان ها در بزرگسالان می تواند با تغییرات خاصی در روند زندگی کاهش یابد. اما به جز تابش اشعه، دلایل محیطی یا مرتبط با روند زندگی شناخته شده ای در تومورهای مغز و نخاع وجود ندارد، بنابراین هیچ راه شناخته شده ای برای حفاظت در مقابل بیشتر این تومورها وجود ندارد.

برای بیشتر مردم با انواع سرطان در نزدیک سر، اگر دکترها احساس می کنند که مزایای ان از ریسک کم احتمال پیدایش تومور سرطانی در سر بیشتر است، می توانند رادیو درمانی کنند. هنوز، با وجود نیاز به ان، دکترها سعی می کنند دوز تابش را تاحد ممکن کم کنند.

ازمایش های تصویری مانند اشعه ی ایکس یا سی تی اسکن از سطوح پایین تری از تابش نسبت به ان هایی که برای درمان هستند، استفاد می کنند. اگر افزایشی در خطر این تصویرها باشد، احتملا خیلی کوچک است، اما برای اطمینان بیشتر دکترها توصیه می کنند در صورت لزوم این ازمایش ها انجام شود.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org

آیا می توان تومورهای نخاع و مغز را در بزرگسالان در مراحل اولیه تشخیص داد؟

در حال حاضر ازمایشات توصیه شده ی زیادی برای نشان دادن تومورهای مغز و نخاع وجود ندارد. بیشتر تومورهای مغز زمانیکه فرد دکتر را می بیند، به علت علایم و نشانه هایی که دارند تشخیص داده می شوند.

بیشتر اوقات، پیش بینی در مورد تومورهای مغز و نخاع به سن افراد، نوع تومور، و جای ان بستگی دارد نه اینکه چقدر زود تشخیص داده شده است. اما همانند هر مریضی دیگری، تشخیص اولیه و درمان احتملا موثر است.

برای افرادی با سندروم های خاص ارثی که باعث می شود خطرات بالای تومورهای مغزی داشته باشند، مانند نوروفیبروماتوز یا توبروس اسکلروز ، دکترها اغلب ازمون های فیزیکی و ازمایشات دیگری را در زمانی که جوان هستند توصیه میکنند. در برخی از موارد این ازمون ها می توانند تومورهایی را پیدا کنند که هنوز خیلی کوچک هستند. تمام تومورهایی که مرتبط با این سندروم ها نیستند ممکن است فورا درمان شوند، اما پیدا کردن ان در مراحل اولیه می تواند به دکترها کمک کند تا بهتر ان ها را کنترل کنند که اگر شروع به رشد کردند یا باعث مشکلاتی شدند، به سرعت درمان شوند.

نشانه ها و علایم تومرهای مغزی و نخاعی

نشانه ها و علایم تومورهای نخاعی و مغزی می تواند به طور تدریجی رخ دهد و در طول زمان بدتر شود، یا ان ها می توانند به طور اتفاقی رخ دهند، مثل یک تشنج.

نشانه های کلی

تومورها در هر بخشی از مغز می توانند باعث فشار به داخل جمجمه شوند. این می تواند به خاطر خود تومور، متورم شدن در مغز، یا مسدود کرد جریان مایع مغزی مخاعی باشد. فشار بیشتر می تواند منجر به نشانه هایی کلی ازقبیل زیر گردد:

سردرد
حالت تهوع
استفراغ
تاری دید
تغییرات شخصیتی یا رفتاری
تشنج
گیجی یا حتی حالت کما

سردردهایی که در طول زمان بدتر می شوند نشانه ی رایجی از تومروهای مغزی هستند که در که در نیمی از بیماران اتفاق می افتد.

نیمی از افرادی که تومورهای مغزی دارند در برخی موارد تشنج دارند. نوع تشنج می تواند به محل تومور بستگی داشته باشد. گاهی اوقات این اولین نشانه ی تومور است، اما در ا مورد از 10 مورد به خاطر تومورهای مغزی هستند.

نشانه های تومورها در بخش های مختلف سیستم عصبی مرکزی

تومورهای مغز و نخاع اغلب باعث مشکلاتی در عملکردهای خاص حوزه ای ای می شوند که شکل می گیرند. اما این نشانه ها می تواند با هر بیماری دیگری که در ان منطقه ی خاص روی می دهد به وجود اید_ ان ها همیشه به این معنی این نیستند که شخص تومور مغز و نخاع دارد.

تومورها در بخش هایی از مغز که حرکت و احساس را کنترل می کنند می توانند می توانند باعث ضعف یا بی حسی بخشی از بدن شوند، اغلب در یک طرف.
تومورها در یا نزدیک مغز مسئول برای زبان، می توانند باعث مشکلاتی مرتبط با بیان، یا حتی فهم کلمات شوند.
تومورهایی در بخش جلویی مغز می توانند گاهی اوقات باعث اثراتی روی تفکر، شخصیت، و زبان شوند.
تومورهایی در نقطه ای از مغز که گانگلیای پایه ای نامیده می شوند عموما باعث حرکت های غیرطبیعی و یک موقعیت غیرعادی از بدن می شوند.
اگر تومور در مخچه باشد، که حرکات را کنترل می کند، فرد می تواند در راه رفتن یا دیگر عملکردهای روزانه مانند خوردن مشکل ایجاد کند.
تومورها در بخش عقبی مغز، یا اطراف غده ی هیپوفیز، عصب بینایی، یا عصب های خاص یا جمجمه ای می توانند باعث مشکلات بینایی شوند.
تومورهایی در یا نزدیک عصب هیا جمجمه ای می توانند منجر به فقدان شنوایی، مشکلات توازن، ضعف برخی ماهیچه های صورت، یا مشکلات بلع شوند.
تومورهای نخاع می توانند باعث بی حسی، ضعف، یا نبود هماهنگی در بازوها یا پاها، همچنین مشکلات مثانه یا روده شوند.

مغز همچنین عملکردهای برخی ارگان های دیگر را مانند تولید هورمون، تومورهای مغزی را می تواند کنترل کند، همچنین می تواند باعث نشانه هایی دیگر شود که در اینجا فهرست نشده اند.

داشتن یک یا چند نشانه ی بالا به معنی این نیست که شما یقینا تومور مغز ونخاع دارید. تمام این نشانه ها می توانند دلایل دیگری داشته باشند. هنوز اگر بعضی از این نشانه ها را دارید، به ویژه اگر از بین نمی روند یا در طول زمان بدتر می شوند، به پزشک خود رجوع کنید که در صورت لزوم علت شناسایی و درمان شود.

چگونه تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان تشخیص داده می شوند؟

تومورهای مغز و نخاع معمولا به خاطر نشانه ها و علایمی که فرد دارد تشخیص داده می شوند. اگر تومور شناسایی شود، ازمایشات باید علت را تشخیص دهند.

تاریخچه ی پزشکی و ازمون های فیزیکی

اگر نشانه ها و علایم نشان دهنده ی این باشد که ممکن است تومور مغزی یا نخاعی داشته باشید، دکتر شما سایقه ی پزشکی کاملی را خواهد گرفت، که متمرکز روی نشانه های شما است و زمانی است که ان ها شروع می شوند. دکتر همچنین می تواند ازمون عصبی را برای کنترل عملکرد مغز و نخاع شما انجام دهد. این ازمون ها رفلکس ها، قدرت ماهیچه، بینایی، حرکات دهان و چشم، هماهنگی، توازن، هوشیاری، و دیگر عملکردها را می سنجد.

اگر نتایج ازمون ها نرمال باشند، دکتر شما شما را به عصب شناس یا یک جراع اعصاب، که بررسی های عصبی جزیی تر یا ازمون های دیگری را انجام می دهد، ارجاع می دهد.

آزمون های تصویری

پزشک شما می تواند یک یا چند ازمون تصویری را سفارش دهد. این ازمون ها از اشعه ی x، اهنرباهای قوی، یا مواد رادیو اکتیو برای تصویرسازی مغز و نخاع استفاده می کنند. تصاویر می توانند توسط پزشکان متخصص یا دکتر عمومی تفسیر شوند.

تصویر برداری رزونانس مغناطیس یا MRI سی تی اسکن بیشتر اوقات برای بیماری های مغز استفاده می شود. این اسکن ها می تواند در تمام موارد تومور مغزی را نشان دهد. دکترها می توانند اغلب در مورد نوع توموری که وجود دارد بر اساس ظاهر ان در اسکن و جایی که مغز وجود دارد، نظراتی را بدهند.

اسکن MRI

اسکن های MRI برای نگاه کردن به مغز و نخاع بسیار خوب هستند و بهترین راه را برای جستجوی تومورها در این نقاط هستند. تصاویری که ان ها ارائه می کنند معمولا جزئیات بیشتری از ان سی تی اسکن ها به دست می دهد. اما ان ها تصاویر استخوان های جمجمه و همچنین سی تی اسکن ها را نشان نمی دهند و بنابراین ممکن است تومورها را روی جمجمه نشان ندهند.

اسکن های MRI از امواج رادیویی مگنت های قوی به جای اشعه ی ایکس استفاده می کنند. انرزی از این امواج رادیویی جذب می شود و سپس در الگوهایی که توسط نوع غشای بدنی به خاطر بیماری های خاصی تشکیل می شود ازاد می شود. کامپیوتر الگو را به تصویر جزیی از بخش های بدن منتقل می کند. یا ماده ی متضاد به نام گادولینیوم قبل از اسکن به رگ تزریق می شود تا تصویر بهتر شناسایی شود.

اسکن های MRI می تواند زمان زیادی طول بکشد، اغلب تا یک ساعت. باید روی یک میز که داخل یک حفره ی باریک میرود، دراز بکشید، که می تواند محبوس کننده باشد و افرادی را که از مکان های بسته می ترسند ناراحت کند. ماشین های جدید تر و بازتر MRI را یم تواند به جای ان ها استفاده کرد، اما ممکن است نتایجی با تصویر دقیق تر بدهند و در تمام موارد استفاده نشوند. ماشین همچنین می تواند صداهایی دهد که ازار دهنده باشند. برخی افراد باید از داروهای ارام بخش استفاده کنند.

انژویگرافیِ شدت مغناطیسی (MRA): این شکل خاص از MRI را می توان برای رگ های خونی در مغز استفاد کرد. این می تواند قبل از جراحی برای کمک به اجرای عمل مفید باشد.

طیف سنج شدت مغناطیسی (MRS): این ازمون شبیه MRI است مگر در این مورد که تعاملات امواج رادیویی را با مواد شیمیایی متفاوت در مغز اندازه می گیرد. MRS برخی ویژگی های تومورهای مغزی را برجسته می کند که به وضوح توسط MRI دیده نمی شوند. این باعث تشکیل نتایج گرافی مانند اسپکترا می شود. این می تواند نشانه هایی از نوع تومور دهد، اما در بیشتر موارد یک بایوپسی از تومور برای تشخیص دقیق تر لازم است. MRS می تواند همچنین بعد از درمان برای کمک به تشخیص استفاده شود، البته اگر یک منطقه که هنوز در ازمایشی دیگر غیرطبیعی است تومور است یا شبیه به اسکار جراحی است.

تزریق وریدی شدت مغناطیسی: برای این ازمایش که مشهور به MRI وریدی است یک ماده ی حاجب سریعا به رگ تزریق می شود. نوع خاصی از تصویرMRI سپس به دست می اید که به میزان خونی که به بخش های مختلف مغز و تومور می رود نگاه می کند. تومورها اغلب ذخیره ی خونی بزرگتری از مناطق نرمال مغزی دارند. یک تومور رشد کننده ی سریع تر می تواند به خون بیشتری نیاز داشته باشد.

MRI تزریقی می تواند به دکترها این ایده را بدهد که در کجا بایوپسی را انجام دهند. همچنین می توان ان را بعد از درمان برای کمک به تعیین منطقه ای کنند که هنوز غیرنرمال به نظر می رسد یا شبیه جای جراحی است.

MRI کاربردی: این نوع ازMRI برای تغییرات جریان خون ظریف در بخش های فعال مغز جستجو می شود. این را می توان برای تعین بخشی از مغز که نیاز به کنترل عملکردهایی مانند بیان، فکر، احساس، یا حرکت را دارد، استفاده می شود. دکترها می توانند از این برای تعیین بخش هایی استفاده کنند که مغز باید در زمان برنامه ریزی جراحی با رادیو تراپی از ان جلوگیری کند.

این ازمون مشابه با استاندارد MRI است، مگر در این مورد که در زمان انجام اسکن ها از شما خواسته می شود کارهای خاصی را انجام دهید.

سی تی اسکن

سی تی اسن یک ازمون اشعه ی ایکس است که تصاویر بخش مقطعی دقیق از مغز ونخاع شما می دهد. به جای یک عکس گرفتن، مانند اشعه ی ایکس عادی، یک اسکنر سی تیزمانی که حول شما می چرخد و شما دراز کشیده اید، تصاویر زیادی می گیرد. سپس یک کامپیوتر این تصاویر را به تصاویری از بخش های بدن ترکیب می کند. برخلاف اشعه های ایکس منظم، سی تی اسکن ها می توانند تصاویر دقیقی از غشاهای نرم در بدن بدهند.

سی تی اسکن ها می توانند به عنوان اسکن های MRI در زمان نگاه کردن به تومورهای مغز و نخاع استفاده شوند، اما می توانند در برخی موارد مفید باشند. اگر MRI یک انتخاب نباشد می توان از این روش استفاده کرد. سی تی اسکن ها جزییات بیشتری زا ساختارهای استخوانی نزدیک تومور را نشان می دهند.

قبل از اسکن، می توانید یک تزریق از یک ماده ی حجاب را از طریق یک خط IV را به دست اورید. این به طراحی بهتر هر توموری که وجود داشته باشد کمک می کند. تضاد می تواند باعث برخی قرمزی ها شود. افراد به ندرت، واکنش های جدی تیر شبیه نفس کشیدن یا فشار خون دارند. اگر هر نوع حساسیت یا واکنشی به مواد متضاد استفاده شده در اشعه ی ایکس دارید، به پزشک خود بگویید.

یک سی تی اسکنر مانند یک دونات بزرگ است، با میزی باریک که به درون و بیرون مجرایی میانی سر می خورد. درحالیکه اسکن انجام می شود باید هنوز روی میز دراز بکشید. برخی افراد احساس می کنند وقتی از ان ها عکس گرفته می شود، توسط حلقه کمی محدود شده اند، اگره به باریکی مجرای MRI نیست.

انژیگرافی سی تی: برای این ازمون، از طریق یک خط IV در مغز وقتی که در اسکنر سی تی هستید، ماده ی حاجب را تزریق کند. آنژیگرافی سی تی می تواند تصاویری دقیقتری از رگ های خونی در مغز و اطراف تومور نسبت به آنژیوگرافی MR بدهد.

اسکن پرتونگاری تابش پوزیترونی

برای این ازمون، یک ماده ی رادیواکتیو به خون تزریق می شود. میزان رادیواکتیو استفاده شده خیلی کم است و از بدن در طول یک روز یا بیشتر عبور می کند. از انجا که سلول های تومور در بدن به سرعت رشد می کنند، میزان بیشتری از شکر را نسبت به سلول های سالم جذب می کنند. بعد از حدود یک ساعت، شما به میزی در اسکنر PET انتقال داده می شوید. درحالیکه دوربین مخصوصی از مناطق رادیواکتیو در بدن شما عکس می گیرد، برای 30 دقیقه روی میز دراز بکشید. تصویر به جزییات اسکن MRI یا CT نمی رسد، اما می تواند اطلاعات مفیدی در مورد مناطق غیر استاندردی که روی ازمون های دیگر که احتمالا تومور دارند یا نه ارارئه کند.

اگریک منطقه که هنوز روی اسکن MRI غیرعادی است تومور به نظر اید، یا اگر شبیه غشای زخم باشد، این ازمون نیز بعد از درمان برای کمک مفید است. هر تومور باقی مانده ای روی اسکن PET نشان داده خواهد شد، درحالیکه غشای اسکار این طور نیست.

اشعه ایکیس قفسه ی سینه

اگر توموری در مغز یافت شود، یک اشعه ی ایکس دورسینه برای تشخیص تومورها در ریه انجام می شود، زیرا در بزرگسالان بیشتر تومورها درواقع در ارگان دیگری شروع شده اند و سپس به مغز منتشر می شوند. ازمون را می توان در مطب دکتر انجام داد، در یک مرکز رادیولوژی سراپایی، یا در بیمارستان.

انژیوگرام

برای این ازمایش، یک ماده ی حاجب به رگ های خونی نزدیک تومور تزریق می شود، و منطقه را با استفاده از اشعه ی ایکس می بینیم. این به دکترها کمک می کند تا به ذخیره ی خون یک تومور نگاه کنند.

آزمون برای بیشتر تومورهای مغز یا نخاع دیگر انجام نمی شود، چنانچه که تا حد زیادی توسط ازمایشات دیگر که می توانند به رگ های خونی نگاه کنند جایگزین شده اند، از قبیل انژیوگرافی پرتو نگاری محاسبه ای یا انژیوگرافی شدت مغناطیسی.

به ندرت یک آنژیوگرام را می توان به عنوان درمانی برای تومورهای مغزی دانست. این به عنوان اولین گام فرایندی به نام آمبولیزاسیون انجام می شود که در ان رادیولوژیست ذرات کوچک را به رگ های خونی که تومور را تغذیه می کنند می رساند تا ان ها را مسدود کند و برداشتن تومور را ساده تر کند.

بیوپسی تومور مغز و نخاع

ازمون های تصویری مانند MRI و سی تی اسکن می تواند منطقه ی غیرنرمالی را نشان دهد که احتمالا تومور مغز یا نخاع باشد. اما بیشتر اوقات این اسکن ها نمی تواند به طور دقیق نوع تومور را بگوید. این را فقط می توان با استفاده از حذف برخی غشاهای تومور انجام داد، که به ان بیوپسی می گویند. بیوپسی می تواند روی فرایندی مانند خود انجام شود، یا می تواند بخشی از جراحی درمان تومور باشد.

زمانی که غشا حذف می شود، تحت یک میکروسکوپ توسط یک اسیب شناس بررسی شود. گاهی اوقات لازم است توسط عصب شناس، پاتولوژیست بررسی شود که متخصص بیماری های سیستم عصبی است. اسیب شناس مشخص می کند که ایا تومور خوش خیم یا بدخیم است و دقیقا در کجا واقع شده است.

گاهی اوقات تومور بیشتر شبیه یک آستروسیتوما در یک اسکن MRI است که نیاز به بیوپسی ندارد. در موارد نادری، یک اسکن PET یا طیف سنجی MR می تواند اطلاعات دقیقی بدهد که نشان می دهد نیاز به بیوپسی وجود ندارد.

دونوع عمده از بیوپسی برای تومورهای مغزی وجود دارد.

بیوپسی استریوتاکتیک

این نوع از بیوپسی اگر بر اساس ازمایشات عکس برداری، خطر برداشتن توده خیلی زیاد باشد، می تواند استفاده شود اما یک نمونه هنوز باید یک تشخیص باشد.

بیمار می تواند در طول بیوپسی بخوابد یا بیدار باشد. اگر بیمار بیدار باشد، جراح عصب یک داریو بیهوشی را به حوزه های پوستی بالای جمجمه برای بی حس کردن ان انجام می دهد.

سپس یک فریم محکم به سر متصل می شود. این به جراح کمک می کند تا تومور را به درستی شناسایی کند. یک برش درونی در پوست سر انجام می شود و حفره ای کوچک در جمجمه ایجاد می شود. یک MRI یا سی تی اسکن اغلب همراه با فریم استفاده می شود تا به جراح عصب کمک کند تا سوزنی عمیق را برای برداشتن قطعات کوچک غشا هدایت کند.

رویکردی دیگر این است که تصویر MRI یا CT بگیریم،از مارکر های پوست سر یا حدفاصل های پوست سر و صورت کنیم تا نقشه ای را داخل سر ایجاد کنیم و سپس از سیستم هدایت تصویر استفاده کنیم تا سوزن را به داخل تومور ببریم. این هنوز نیاز به برش و حفر کردن یک حفره ی کوچک در جمجمه دارد.

غشای برداشته شده به پاتولوژیست که تحت میکروسکوپ نوع تومور را تعیین می کند، ارسال می شود. این در تعیین پیش بینی و بهترین درمان ها موثر است.

بافت برداری باز یا جراحی

اگر عکس های ازمایش نشان دهند که تومور می تواند با جراحی درمان شود، عصب شناس ممکن است از بافت برداری سوزنی استفاده نکند. در عوض، او ممکن است از عملی به نام کرانیوتومی استفاده کند تا بیشتر تومور را بردارد.

نمونه های کوچک تومور بلافاصله بوسیله ی پاتولوژیست در حالیکه هنوز در اتاق عمل هستند برای تشخیص های اولیه دیده می شوند. این می تواند به درمان که می تواند شامل رای های بیشتر در همان زمان باشد کمک کند. تشخیص نهایی بیشتر اوقات چند روز بعد انجام می شود.

شما می توانید در مورد انواع بیشتری از ازمایشات که در بافت برداری نمونه های غشا انجام می شود در تحقیق ما یعنی ازمایش بافت برداری و نمونه های سیتولوژی برای سرطان انجام شود.

مایع گیری از مهره های پشت کمر

این ازمایش برای جستجوی سلول های سرطانی در مایع مغز نخاع، مایعی که مغز و نخاع را احاطه می کند، استفاده می شود. برای این ازمون، شما به یک طرف خود روی تخت دراز یا میز ازمایش در حالیکه زانواتان را به قفسه سینه فشار می دهید انجام می دهید. دکتر ابتدا یک منطقه را در بخش پایین پشت نزدیک به ستون فقرات بی حس می کند. یک سوزن باریک، کوچک سپس بین استخوان ها ی ستون فقرات قرار داده می شود تا مایع را بکشد.

مایع به ازمایشگاه ارسال می شود تحت میکروسکوپ برای سلول های سرطانی بررسی شود. دیگر ازمایشات را هم می توان روی مایع انجام داد.

مایع گیری از ستون فقرات معمولا امن است، اما پزشکان باید اطمینان یابند که ازمایشات منجر به افت زیاد فشار در مایع نمی شود، که احتمالا باعث مشکلات جدی می شود. به همین دلیل، ازمایشات تصویر از قبیل سی تی اسکن و MRI اول انجام نمی شوند.

جذب مایع ستون فقرات معمولا برای تشخیص تومورهای مغز انجام نمی شود، اما می توانند برای تعیین میزان تومور با نگاه کردن به سلول های سرطانی در CSF تعیین شوند. اگر یک تومور از قبل به عنوان نوعی تشخیص داده شود که عمدتا از طریق CFS منتشر می شود، مانند اپندیموما، از ان ها می توان استفاده کرد. جذب مایع ستون فقرات در افرادی که مشکوک به لمفوم های مغزی هستند مهم است زیرا اغلب سلول های لمفوم به CSF منتشر می شوند.

ازمایشات ادرار و خون

ازمایشات ازمایشگاه بخشی از تشخیص واقعی تومرهای نخاع و مغز هستند، اما می توانند برای کنترل سلامت کبد، کلیه و دیگر ارگان ها که کار می کنند استفاده شود. این ازمایش مخصوصا قبل از جراحی برنامه ریزی شده مهم است. اگر شیمی درمانی می شوید، ازمایشات خون به طور مرتب برای کنترل شمارش گلوبول های خون انجام می شود تا مشخص شود ایا درمان به بخش های دیگر بدن تاثیر می گذارد یا نه.

چگونه تومورهای نخاع و مغز در بزرگسالان درجه بندی می کند؟

مرحله ی یک سرطان اندازه گیری میزان رشد ان است. یک سیستم مرحله گذاری، شیوه ای استاندارد برای تی مراقبتی سرطان به منظور توصیف میزان پیشرفت است. برای بیشتر انواع سرطان، مرحله یکی از مهمترین عوامل در انتخاب گزینه های درمان و درتعیین پیش بینی ان است.

اما تومورهای مغز و نخاع در جهات مهمی از سرطان ها در دیگر بخش های بدن فرق می کنند. یکی از دلایل مهم که دیگر سرطان ها خطرناک هستند این است که می توانند در بدن انتشار یابند. تومورهایی که در مغز و نخاع شروع می شوند می توانند به دیگر بخش های سیستم عصبی مرکزی گسترش یابند، اما تقریبا هیچگاه به دیگر ارگان ها منتشر نمی شوند. این تومورها خطرناک هستند زیرا می توانند عملکردهای اصلی مغز را به مخاطره اندازند.

از انجا که تومورها در مغز و نخاع هیچگاه به دیگر بخش های بدن منتشر نمی شوند، هیچ سیستم مرحله گذاری رسمی برای ان ها وجود ندارد. برخی از عوامل مهم که می تواند به پیش بینی فرد کمک کند از قبیل زیر هستند:

سن فرد
سطح عملکرد فرد
نوع تومور
درجه ی تومور
اندازه و محل تومور
میزان برداشتن تومور توسط جراحی
انتشار تومور از طریق مایع نخاعی به دیگر بخش های مغز یا نخاع
انتشار سلول ها تومور فراتر از سیستم عصبی مرکزی

نرخ بقا برای تومورهای مغز و نخاع منتخب

نرخ های بقا برای پزشکان و بیماران شیوه هایی است که ایده ای کلی از پیش بینی افرادی با نوع خاصی از تومور می سازد. برخی مردم می خواهند تا امار و اطلاعات را برای موقعیت های خود بیابند، درحالیکه بقیه ان ها را مفید می دانند، یا ممکن است نخواهند ان ها را بدانند. اگر نمی خواهید نرخ های رشد را برای تومورهای مغز و نخاع بدانید، خواندن را در اینجا متوقف کنید و به بخش بعدی بروید.

نرخ های بقای 5 ساله اشاره به درصد افرادی دارد که در حداقل پنج سال بعد از تشخیص زندگی می کنند. مطمانا، خیلی ازاین افراد بیشتر از 5 سال عمر می کنند. نرخ های بقای نسبی 5 ساله مانند تعداد زیر، نشان می دهند که فرد به دلایل دیگر خواهند مرد و میزان مشاهده شده را با میزان مورد انتظار برای افرادی بدون تومور مشاهده می کنند. این راهی دقیق تر برای توصیف پیش بینی برای بیمارانی با نوع خاصی از تومور است.

دکترها برای نرخ های 5 ساله، به افرادی نگاه می کنند که حداقل 5 سال قبل درمان شدند. اگرچه مقادیرِ پایین دربین رایج ترین پیشرفت ها در درمان هستند، ممکن است منجر به پیش بینی بهتر برای افرادی شوند که اکنون تشخیص داده می شوند.

ارقام زیر از اداره ی ثبت تومور مغز مرکزی ایالات متحده گرفته شده است و بر اساس افرادی هستند که بین سال های 1995 تا 2010 معالجه شده اند. همانطور که می توان در زیر دید، نرخ های بقا برای تومورهای مغز و اعصاب می تواند تا حد زیادی با سن تغییر کند، که مردم جوانتر تمایل به پیش بینی هایی بهتر از مردم مسن تر دارند. نرخ ها ی بقا برای ان هایی که 65 یا پیرتر هستند به طور کلی پایین تر از نرخ هایی برای سن های فهرست شده در زیر است.

این ارقام برای برخی از انواع رایج تر تومورهای مغز و نخاع است. ارقام برای تمام انواع تومورها موجود نیستند، که این اغلب به خاطر این است که برای طبقه بندی نایاب هستند.

رشد بقای 5 ساله ی نسبی
نوع تومور	سن
نوع تومور	20-44	45-54	55-64
استروسیتما درجه پایین	65%	43%	21%
استروسیتما اناپلاستیک	49%	29%	10%
گلیوبلاستوما	17%	6%	4%
الیگدندروگلیوما	85%	79%	64%
الیگودندروگلیوم آناپلاستیک	67%	55%	38%
اپاندیموم / اپاندیموم آناپلاستیک	91%	86%	85%
مننژیوم	92%	77%	67%

نرخ های بقا به نتایج قبلی تعداد زیاد افرادی بستگی دارد که بیماری را داشتند، اما نمی توانند پیش بینی کنند چه اتفاقی در مورد هر شخص روی خواهد داد. نوع تومور در تخمین پیش بینی فرد مهم است. اما بسیاری از عوامل دیگر هم می تواند روی پیش بینی تاثیر بگذارد، مانند محل تومور و اینکه ایا می توان ان را با جراحی برداشت یا نه، و همینطور سن و سلامت کلی فرد. حتی زمانی که این عوامل را در نظر می گیریم، نرخ بقا در بهترین درجه ی تخمین است. دکتر شما بهترین منبع اطلاعات در این مورد است، زیرا با شرایط شما سازگاری دارد.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org

چگونه تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان درمان می شود؟

این اطلاعات نشان دهنده ی دیدگاه هایی از پزشکان و پرستارانی است که در انجمن امریکایی سرطان هیئت تحریریه بانک اطلاعات سرطان فعالیت دارند. دیدگاه های ان ها بر اساس تفسیر مطالعات و تحقیقات منتشر شده در مقالات پزشکی، و همچنین تجارب حرفه ای ان ها است.

اطلاعات درمانی در این مقاله سیاست رسمی انجمن نیست و به عنوان ابزار پزشکی برای جایگزینی تجربه و قضاوت تیم مراقبت سرطانی شما تفسیر نمی شود. هدف ان کمک به شما و خانواده ی شما برای اتخاذ تصمیمات اگاهانه همراه با دکتر شما است.

پزشک شما برای پیشنهاد درمانی متفاوت از گزینه های درمانی کلی دلایلی دارد. در پرسش از او در مورد گزینه های درمانی خود تردید نکنید.

نظرات کلی در مورد درمان

تومورهای نخاع و مغز اغلب برای درمان سخت هستند و نیاز به مراقبت هایی از تیمِ انواع پزشکان دارند. این تیم اغلب توسط جراح اعصاب هدایت می شود، دکتری که از جراحی برای درمان تومورهای سیستم عصبی و مغز استفاده می کند. دیگر پزشکان تیم می توانند شامل موارد زیر باشند:

عصب شناس: پزشکی که بیماری های سیستم عصبی و مغز را تشخیص می دهد و ان ها را با دارو درمان می کند.
پوست شناس تابش: دکتری که از تابش و اشعه برای درمان سرطان استفاده می کند.
انکولوژیست دارویی: پزشکی که از شیمی درمانی و داروهای دیگر برای درمان سرطان ها استفاده می کند
متخصص غدد: پزشکی که بیماری ها را در غددی که هورمون ترشح می کنند درمان می کند.

خیلی از متخصصان ممکن است در درمان شما درگیر باشند، مانند دستیاران پزشکی، پرستاران، کمک پرستاران، روانشناسان، مددکاران، متخصصان توانبخشی، و دیگر متخصصان سلامت.

از انواع متعددی از درمان می توان برای تومورهای مغز و نخاع استفاده کرد، از قبیل:

جراحی
رادیو درمانی
شیمی درمانی
درمان هدفمند
انواع داروهای دیگر

بر اساس نوع تومور و دیگر عوامل، یک درمان و شاید بیش از یک درمان صورت گیرد. پزشکان درمان هر فرد را به طور فردی برنامه ریزی می کنند تا بهترین شانس درمان سرطان را در حالیکه اثرات جانبی را تا حد امکان کاهش می دهند ارائه دهند.

بررسی تمام گزینه های درمان و همچنین اثرات جانبی ان ها با تیم درمانی شما برای کمک به تصمیمی که بیشتر به درد نیازهای شما می خورد، مهم است. اگر مساله ای وجود دارد که شما نمی فهمید، بخواهید تا ان را توضیح دهند.

اگر زمان اجازه دهد، یک پیشنهاد دوم از طرف پزشکی که اشنا با نوع تومور شما است، عقیده ی خوبی است. این می تواند به شما اطلاعات بیشتری دهد و کمک کنید تا در مورد برنامه ی درمان خود که انتخاب می کنید احساس بهتری داشته باشد.

چند بخش بعدی انواع متفاوتی را از درمان هایی که برای تومورهای مغز و نخاع استفاده شده اند، نشان می دهد. این با توصیفی از معمول ترین روش های استفاده شده بر مبنای نوع تومور دنبال می شود.

جراحی برای تومورهای نخاع و مغز

برای توموهای مغز و نخاع، جراحی می تواند به دلایل زیادی انجام شود:

برای بیوپسی گرفتن به منظور تعیین نوع تومور
برای برداشتن تومور
برای کمک به جلوگیری یا درمان پیچیدگی های احتمالی از تومور

قبل از جراحی، اطمینان یابید که هدف و همچنین مزایا و خطرات ممکن را می دانید.

جراحی برای برداشتن تومور

در بسایری از موارد اولین مرحله در درمان تومور برای جراح عصب این است تا حدی که امکان دارد میزانی را بدون اسیب زدن به عملکرد طبیعی مغز به طور امن بیرون کرد.

جراحی به تنهایی یا همراه با رادیو درمانی می تواند برخی تومورها را کنترل کند یا درمان کند، مانند برخی آستروسیتومای درجه ی پایین، اپندیموما، فارینجومای جمجمه، گانگلیوگلیوما، و مننژیوم.

تومورهایی که باید به سرعت به غشای مغز مجاور مانند استروسیتومای اناپلاستیک یا گلیوبلاستوما منتشر شوند، نمی توانند با جراحی بهبود یابند. اما جراحی می تواند میزان توموری را که باید با اشعه یا رادیو درمانی درمان شود، کاهش می دهد، که باعث می شود این درمان ها بهتر کار کنند. این می تواند به افزایش زندگی فرد حتی اگر تمام تومور حذف نشود کمک کند.

همچنین جراحی می تواند به ازاد سازی برخی نشانه هایی که توسط تومورهای مغزی به وجود می اید کمک کند، به ویژه ان هایی که با ساخت فشار در جمجمه ایجاد می شوند. ای می تواند شامل سردرد، سرگیجه، تهوع، تاری دید باشد. جراحی همچنین می تواند برای کنترل تشنج با دارو ساده تر باشد.

در برخی موارد جراحی می تواند گزینه ی خوبی نباشد، مثلا اگر تومور خیلی در مغز عمیق باشد، اگر بخشی از مغز باشد که نتواند حذف شود، مانند ساقه مغز، یا اگر فرد نتواند به دلایل سلامتی عمل داشته باشد.

جراحی در مقابل برخی انواع تومورهای مغزی مانند لمفوم نمی تواند مفید باشد اگرچه که می تواند با یک بیوپسی برای تشخیص استفاده شود.

کرانیوتومی: یک کرانیتومی یک جراحی باز است که در جمجمه انجام می شود. این معمول ترین رویکرد برای جراحی در مورد درمان تومورهای مغزی است. فرد می تواند یا تحت بیهوشی عمومی باشد یا می تواند برای حداقل بخشی از فرایند اگر نیاز باشد که عملکرد در طول جراحی ارزیابی شود، بیدار باشد.

بخشی از سر می تواند قبل از جراحی تراشیده شود. جراح عصب ابتدا یک برش درونی در پوست سر روی جمجمه نزدیک تومور ایجاد می کند، و پوست برمی گردد. یک نوع مخصوص از مته برای برداشتن قسمتی از جمجمه روی تومور استفاده می شود.

جراحی باز معمولا تا حد کافی برای جراح باز است تا ابزارهای متعددی را وارد کند و بخش های مغز را که باید به طور امن عمل شوند ببیند. ممکن اس جراح برای اینکه به تومور برسد، در مغز برش ایجاد کند. جراح ممکن است از اسکن های MRI یا CT قبل از جراحی استفاده کند تا برای تشخیص تومور و لبه های ان کمک کند.

جراح می تواند تومور را به روش هایی وابسته به سختی و نرمی و یا اینکه چند رگه خونی دارد یا زیاد هستند بردارد. یک راه این است که ان را با قیچی ها ی خاص یا چاقوی جراحی در اورد. برخی تومورها نرم هستند و می توانند با ابزارهای مکش برداشته شوند. در موارد دیگر، یک لوله که به یک ژنراتور مافوق صت متصل است، می تواند در تومور قرار داده شود تا ان را بشکافد و تبدیل به مایع کند. سپس از یک وسیله مکشی کوچک استفاده می شود تا ان را بمکد.

خیلی از ابزارها می توانند به جراح کمک کند تا تومور و غشای اطراف مغز را ببیند. جراح اغلب در حالیکه به مغز از طریق میکروسکوپ مخصوص نگاه می کند، جراحی می کند. همانطور که در بالا ذکر شد، اسکن های MRI یا CT می تواند قبل از جراحی انجام شود تا منطقه ی تومورهای عمیق را در مغز مشخص کند. در برخی موارد، جراح از تصویربرداری درون عملی استفاده می کند که در ان تصاویر MRI در زمان های مختلفی در طول عمل برداشته می شوند تا محل هر تومور باقی مانده ای را نشان دهد. این ممکن است باعث شود برخی تومورهای مغزی دوباره به طور امن تر و گسترده تری انتخاب شوند.

بیشتر تومور بدون اسیب به غشای مغزی مهم یا باقی گذاشتن مریض در حالت ناتوانی برداشته می شود. جراح می تواند از روش های مختلفی برای پایین اوردن خطر حذف بخش های اصلی مغز استفاده کند، مانند:

تحریک قشری درون عمل: در این روش، جراح به طور انتخابی بخش هایی از مغز را در و پیرامون تومور در طول عمل تحریک میکند و واکنش ها را می بیند. اگر این مناطق عملکرد مهمی را کنترل کننداین روش می تواند ان را نشان دهد.
MRI عملکردی: این نوع از ازمایش عکس را می توان قبل از جراحی برای تعیین عملکرد خاصی از مغز انجام داد. این اطلاعات را می توان برای شناسایی و حفظ منطقه در طول عمل شناسایی کرد.

یک بار که تومور حذف شد قطعهی استخوان جمجمه به محل برمی گردد و با پیچ ها ی فلزی و صفحاتی، سیم ها، یا بخیه های مخصوص محکم می شود. می توانید لوله ی کوچکی داشته باشید که از برش بیرون بیاید و بگذارد که مایع نخاعی اضافی بیرون اید. زهکشی دیگری می تواند در محل باشد تا بگذارد خونی که بعد جراحی ساخته می شود از زیر پوست سر بگذرد. زهکشی های معمولا بعد از چند روز برداشته می شوند.

یک آزمایش عکس برداری مانند MRI یا CT معمولا در 1 تا 3روز بعد از اجرا برای تایید نحوه ی برداشتن تومور انجام می شود. زمان بهبود در بیمارستان معمولا 4 تا 6 روز است، اگرچه این بستگی به اندازه و محل تومور، سلامت عمومی بیمار، و درمان های بعدی دارد. بهبود زخم خای جراحی معمولا چند هفته طول می کشد.

جراحی برای قرار دادن یک شانت یا کاتتر دسترسی بطنی

اگر تومور جریان مایع نخاعی را مسدود کند، این می تواند به داخل جمجمه فشار اورد. این می تواند باعث نشانه هایی مانند سردرد، تهوع، و گیجی خواب الودگی شود وممکن است تهدید کننده ی زندگی فرد باشد.

برای زهکشی مایع نخاعی اضافی و پایین اوردن فشار، جراح اعصاب ممکن است یک لوله ی سیلیکونی را به نام شانت قرار دهد. یک انتهای شانت در بطن مغز قرار داده می شود، و دیگری در شکم قرار دارد، یا بعضی موارد قلب و جاهای دیگر. لوله از زیر پوست و گردن و قفسه ی سینه عبور می کند. جریان CFS توسط یک سرپوش که در طول لوله سازی قرار دارد کنترل می شود.

شانت ها ممکن است موقت یا دایمی باشند. ان ها می توانند قبل یا بعد از جراحی برای حذف تومور استفاده شوند. قرار دادن یک شانت به طور نرمال حدود یک ساعت طول می کشد. همانند هر اجرایی، پیچیدگی ها می تواند شکل گیرد، مانند خونریزی یا عفونت. گاهی اوقات شانت ها مسدود می شوند و باید جایگزین شوند. بستری شدن بعد از فرایندهای شانت عموما بسته به دلیلی که قرارگرفته شده است و سلامت عمومی بیمار، یک تا سه روز طول می کشد.

همچنین می توان از جراحی برای قراردادن یک کاتتر دسترسی بطنی مانند ذخیره ی اومایا استفاده کرد تا به ارسال شیمی درمانی به طور مستقیم به CFS کمک کند. یک برش کوچک در پوسته ی سر ایجاد می شود، و یک حفره ی کوچک در جمجمه ایجاد می شود. یک لوله ی منعطف سپس از طریق حفره تا زمانیکه انتهای لوله در بطن مغز یعنی جاییکه به CSF میرسد، باریک می شود. انتهای دیگر که مخزن گنبدی شکل دارد درست زیر پوست سر قرار می گیرد. بعد از عمل، پزشکان و پرستاران می توانند از یک سوزن نازک استفاده کنند تا داروهای شیمی درمانی را از طریق مخزن یا حذف CSF از بطن مغزی برای ازمایش وارد کنند.

خطرات احتمالی و اثرات جانبی جراحی

جراحی در مورد مغز و نخاع عملیات مهمی است، و جراح ها برای محدود کردن هر مشکلی یا در طول جراحی یا بعد از ان خیلی مراقب هستند. پیچیدگی ها در طول یا بعد از جراحی مانند خونریزی، عفونت، یا واکنش به بیهوشی نایاب هستند، اما می توانند اتفاق بیفتند.

نگرانی اصلی بعد از جراحی متورم شدن مغز است. داروهایی که کورتیکواستروئید نام دارند عموما برای روزهای متعددی بعد ازجراحی برای کمک به کاهش خطر داده شده اند.

یکی از بزرگترین نگرانی ها هنگام برداشتن تومورهای مغزی فقدان احتمالی عملکرد مغز بعد از عمل است، که پزشکان به همین دلیل برای برداشتن غشای لازم بسیار محتاط هستند. اگر مشکلاتی به وجود اید، این مشکلات می تواند بلافاصله بعد از جراحی، یا روزها یا حتی هفته های بعد باشد، بنابراین از نزدیک برای هر تغییری که مهم است احتیاط کنید.

برای اطلاعات بیشتر در مورد جراحی به عنوان درمانی برای سرطان، تحقیق ما را درک جراحی سرطان ببینید: راهنمای بیماران و خانواده ها.

رادیو تراپی برای تومورهای مغز و نخاع

رادیو تراپی از اشعه های انرژی بالا یا ذرات کوچک برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می شود. این نوع از درمان توسط پزشکی به نام انکولوژیست رادیو ارائه می شود. رادیو تراپی می تواند در موقعیت های مختلفی استفاده شود:

بعد از جراحی برای کشتن سلول های تومور باقی مانده
به عنوان درمان اصلی اگر جراحی گزینه ی خوبی نباشد و داروها موثر نباشند.
برای جلوگیری یا از بین بردن نشانه ها

انواع رادیو تراپی

در بیشتر موارد، اشعه روی تومور از یک منبع بیرونی بدن متمرکز شده است. به این EBRT یعنی درمان اشعه ی پرتو بیرونی گفته می شود. این نوع از رادیو درمانی بیشتر شبیه اشعه ی ایکس است، اما دوز اشعه بالاتر است.

قبل از اینکه درمان شما شروع شود، پرتو اشعه زاویه های درست برای اهداف پرتو تابش و دوز مناسب از تابش را تعیین می کند. در بیشتر موارد، دوز کلی تابش به عملکردهای روزانه در هفته های متعدد تقسیم می شود. در هر بخش، شما روی میز مخصوصی دراز می کشید در حالیکه ماشین اشعه ها را از زوایای دقیق منتقل می کند. درمان دردناک نیست. هر جلسه حدود 15 تا 30 دقیقه طول می کشد بیشتر طمان صرف شده برای اطمینان از این است که تابش به درستی اعمال شده است. زمان درمان واقعی در هر روز کمتر می شود.

دوزهای بالاتر رادیو تراپی می تواند به غشای سالم مغز اسیب بزند، بنابراین پزشکان تابش را مستقیما به توموری با پایین ترین دوز برای مناطق اطراف مغز منتقل می کنند. روش های متعددی به پزشکان کمک می کند تا تابش را با دقت بیشتر انجام دهند.

رادیو درمانی منسجم سه بعدی: کاربردهای CRT سه بعدی منجر به ازمایشات عکس برداری از قبیل MRI و کامپیوترهای مخصوص برای نقشه کشی محل تومور به دقت می شود. پرتوهای تابشی متعدد سپس شکل میگیرند و از جهات مختلف به تومور می رسند. هر پرتو به تنهایی ضعیف است، که باعث می شود اسیب به غشای طبیعی کمتر شود، اما همگرایی پرتوها در تومور دوز بالایی را از تابش در ان جا می دهد.

رادیو درمانی تنظیم شده ی شدتی: IMRT شکل پیشرفته ای از درمان سه بعدی است. این روش از یک ماشین کامپیوتری استفاده می کند که در اطراف بیمار در حین انتقال پرتوها حرکت می کند. همگام با شکل دادن به پرتوها و رساندن ان ها به تومور از زوایای متعدد، شدت پرتوها می تواند برای محدود کردن دوز برای رسیدن به غشاهای نرمال حساس تر تنظیم شود. این می تواند باعث شود که پزشکان دوز بالاتری زا به تومور انتقال دهند. بیشتر بیمارستان های اصلی و مراکز سرطان اکنون از این نوع استفاده می کنند.

رادیو درمانی پرتو منسجم پروتون: پرتو درمانی پروتون مربوط به CRT سه بعدی است و از روش مشابهی استفاده می کند. اما به جای استفاده از اشعه ی ایکس، پرتوهای پروتون را روی تومور متمرکزمی کند. پروتون ها بخش های مثبت اتم ها هستند. برخلاف اشعه ی X، که انرژی را هم قبل و هم بعد از برخورد به هدف ازاد می کند، پروتون ها باعث اسیب کمی به غشاهایی می شوند که عبور می کنند و سپس انرزی را بعد از طی مسافت خاصی ازاد می کنند. پزشکان می توانند از این ویژگی برای انتقال تابش بیشتر به تومور استفاده کنند و اسیب کمتری به غشاهای مجاور وارد اورند.

این رویکرد می تواند برای تومورهای مغزی که لبه های متمایز دارند مفید باشد، اما مشخص نیست که ایا با تومورهایی که ارتشاحی هستند یا یا با غشای سالم مغز ترکیب شده اند، مفید هستند یا نه. فقط تعداد کمی از مراکز پرتو پروتون در حال حاضر در امریکا وجود دارد.

جراحی تشعشعی استریوتاکتیک / پرتودرمانی استریوتاکتیک: این نوع از درمان دوز تابشی دقیق، بزرگی را به منطقه ی تومور در یک جلسه یا در چند جلسه انتقال می دهد. این را می توان زمانی که بیمار به اندازه ی کافی برای جراحی سالم نیست، برای برخی تومورها در بخش هایی از مغز یا نخاع که با جراحی درمان نمی شوند استفاده کرد.

ابتدا یک فریم سر معمولا به جمجمه متصل می شود تا به پرتوهای تابش برسد. یک بار که محل دقیق تومور از اسکن CT یا MRI شناخته شد، تابش بر روی تومور از زوایای مختلف متمرکز می شود. این را می توان به دو صورت انجام داد:

در یک رویکرد پرتوهای تابشی متمرکز در تومور از صدها زاویه ی متفاوت برای یک دوره ی کوتاه زمانی متمرکز می شوند. هر پرتو به تنهایی ضعیف است، اما ان ها همه در تومور همگرا می شوند تا دوز بالاتری از تابش را بدهند. یک مثال از چنین ماشینی چاقوی گاما است.
رویکرد دیگری از شتاب دهنده ی خطی قابل حرکت استفاده می کند که توسط کامپیوتر کنترل می شود. به جای ارائه ی بسیاری از پرتوها در یک ان، این ماشین در اطراف سر حرکت می کند تا تابش را به تومور از خیلی زوایای متفاوت انتقال دهد. ماشین های متعددی با نام های چاقوی X، چاقوی سایبری، و کلیناک جراحی رادیویی را به این شیوه ی استریو تاکتیک انتقال می دهند.

رادیو جراحی استریوتاکتیک عموما کل دوز تابش را در یک جلسه انجام می دهد، اگرچه که در صورت لزوم می توان ان را تکرار کرد. گاهی اوقات دکترها تابش هایی را در درمان های مختلف می دهند تا همان دوز یا دوز بالاتری را انتقال دهند، و تکنیک های بدون فریم اکنون برای راحت سازی کردن ان موجود هستند. به ین رادیو جراحی تفکیک شده یا رادیو جراحی استریوتاکتیک می گویند.

براکی درمانی (پرتو درمانی داخلی): برخلاف رویکردهای تابشی بیرونی در بالا، براکی درمانی شامل وارد کردن مواد رادیو اکتیو مستقیما به یا نزدیک تومور است. تابش هایی را که ساطع می کند، مسافت کوتاهی را طی می کنند، بنابراین فقط روی تومور اثر می گذارد. این روش اغلب همراه با تابش بیرونی صورت می گیرد. این دوز بالایی از تابش را در محل تومور ارائه می کند، درحالیکه تابش های بیرونی تقریبا نزدیک مناطقی با دوز پایین تر درمان می شوند.

رادیو درمانی کلی مغز و نخاع: اگر ازمایشاتی شبیه اسکن MRI یا گرفتن مایع نخاع ستون فقرات نشان دهند که تومور در طول پوشش نخاع یا به مایع نخاعی مجاور رسیده است، سپس تابش می تواند به کل مغز یا نخاع داده شود. برخی تومورها مانند اپندیومام و مدولوبلاستومابه احتمال بیشتر شبیه گسترش به این شیوه هستند و اغلب نیاز به تابش کرانیواسپانیال دارند.

اثرات جانبی احتمالی رادیو تراپی

رادیوتراپی برای سلول های سرطانی بیش از سلول های طبیعی مضر است. هنوز، تابش می تواند باعث اسیب به غشای مغز طبیعی شود.

برخی افراد در طول دوره ی درمان تحریک پذیر و خسته می شوند. تهوع، استفراغ،و سردرد نیز احتمالا روی می دهد اما خیلی رایج نیستند. تابش ستون فقرات بیشتر از تابش مغز می تواند باعث تهوع و استفراغ گردد. گاهی اوقات دکسامتازون یک داروی کورتیکواستروئید، می تواند به از بین بردن این علایم کمک کند.

اگر مناطق بزرگی از مغز تابش را دریافت کنند، فرد ممکن است عملکرد مغز را ازدست بدهد. مشکلات می توانند شامل فقدان حافظه، تغییر شخصیت، و مشکل تمرکز گردند. همچنین ممکن است علایم دیگری بسته به منطقه ای که مغز درمان می شود و میزان تابش ارائه شده وجود داشته باشد. این خطرات باید در برابر خطرات استفاده نکردن از تابش و کنترل کم تومور متوازن گردند.

گاهی اوقات بعد از رادیو درمانی غشای مرده ای در محل تومور در ماه ها یا سال ها بعد از تابش صورت می گیرد. به این نکروز تابش می گویند. این را می توان اغلب با داروهای کورتیکواستروئید کنترل کرد، اما در بعضی موارد ممکن است نیاز به جراحی برای بیرن اوردن غشای مرده صورت بگیرد.

تابش می تواند ژن های داخل سلول های نرمال را اسیب بزند. در نتیجه خطر کمی از احتمال شکل گیری سرطان ثانویه در منطقه ی تابش یافته ممکن است روی دهد- مثلا یک مننژیوم پوشش های مغز، تومور مغزی دیگر، یا به احتمال کمتر سرطان استخوان در جمجمه. اگر چنین اتفاقی روی دهد معمولا سال ها بعد از رادیو تراپی است. این احتمال خطر کم نباید مانع شود که کسانی که نیاز به این درمان دارند خود را از ان محروم کنند.

برای اینکه در مورد رادیو تراپی بیشتر بدانید، بخش " رادیو تراپی" وب سایت ما را ببینید، یا تحقیق ما را در مورد اگاهی از رادیوتراپی بخوانید: راهنمایی برای بیماران و خانواده ها.

شیمی درمانی برای تومورهای مغز و نخاع

شیمی درمانی از داروهای ضد سرطان استفاده می کند که معمولا به رگ تزریق می شوند یا خوراکی هستند. این داروها وارد جریان خون می شوند و تقریبا به تمام مناطق بدن می رسند. با این حال، خیلی از داروهای شیمی نمی توانند وارد مغز شوند و به سلول های سرطانی برسند.

برای تومورهای مغزی، داروها می توانند مستقیما به مایع نخاعی، در مغز یا کانال فقرات زیر ستون فقرات تزریق شوند. برای کمک، یک لوله ی نازک به نام کاتتر دسترسی به بطن مغزی، را می توان از طریق حفره ی کوچکی در جمجمه و به بطن مغز در طول عنل فرعی وارد کرد.

به طور کلی، شیمی درمانی، برای تومورهایی با رشد سریع تر اعمال می شود. برخی انواع تومورهای مغزی، مانند مدولوبلاستوما و لمفوما بهتر به شیمی درمانی واکنش نشان می دهند.

شیمی درمانی اغلب بیشتر همراه با انواع جراحی و رادیو تراپی استفاده می شود. همچنین می تواند به تنهایی استفاده شود، به ویژه اگر تومور خیلی پیشرفته باشد یا تومورهایی که بعد از انواع دیگر درمان برمیگردند.

برخی داروهای شیمی درمانی برای درمان تومورهایی مانند زیر استفاده می شود:

کربوپلاتین
کارموستین
سیسپلاتین
سایکلوفسفامید
اتوپسید
ایرنتکان
لوموستین
متوترکسات
پروکربازین
تموزولومید
وینسریستین

این داروها را می توان به تنهایی یا در ترکیبات متعدد، بسته به نوع تومور مغزی استفاده کرد. پزشکان شیمی درمانی را دوره ای می دهند، با هر دوره های از درمان که با یک دوره ی استراحت دنبال می شود که به بدن وقت ریکاوری می دهد. هرچرخه عموما چند هفته طول می کشد.

می توانید اطلاعات بیشتری را در مورد این داروها به صورت ان لاین در راهنمای ما برای داروهای سرطان بیابید، یا می توانید برای جزییات بیشتر با ما تمای بگیرید.

ویفر کارموستین

این ویفرهای حل نشدنی شامل کارموستین داروی شیمی درمانی است. بعد از اینکه جراح بخشی از توده را بر می دارد، می توان ویفرها را مستقیما روی بخش های بعدی تومور که نمی توانند حذف شوند قرار داد. برخلاف شیمی درمانی خوراکی یا IV که به تمام نقاط بدن می رسد، این نوع از درمان دارو را روی محل تومور متمرکز می کند، که اثرات جانبی کمتری در بخش های دیگر بدن تولید می کند.

اثرات جانبی احتمالی شیمی درمانی

داروهای شیمی درمانی به سلول هایی حمله می کنند که به سرعت تقسیم می شوند، که به همین دلیل است که در مقابل سلول های سرطان کار می کنند.اما دیگر سلول ها، مانند ان هایی که در مغز استخوان، خطوط دهان و روده ها هستند، و فلیکول مو، به سرعت تقسیم می شوند. این سلول ها احتمالا تحت تاثیر شیمی درمانی هستند، که می تواند منجر به اثرات جانبی شود.

عوارض شیمی درمانی به نوع داروها، میزان مصرف، و طول درمان دارند. اثرات احتمالی به قرار زیر است:

از دست دادن مو
خشکی دهان
از دست دادن اشتها
تهوع و استفراغ
اسهال
شانس افزایش یافته ی عفونت ها
کبودی ها یا خونریزی ها کمرنگ
خستگی

برخی از موثر ترین داروها در برابر تومورهای مغزی اثرات جانبی کمتری از داروهای معمولی شیمی درمانی دارند. بیشتر اثرات جانبی کوتاه مدت هستند و بعد از پایان درمان از بین می روند. اغلب همیشه راهکارهایی برای کم کردن اثرات جانبی وجود دارد. مثلا، داروهایی برا جلوگیری از تهوع و استفراغ.

همراه با خطراتی که در بالا به ان اشاره شد، برخی داروهای شیمی میتوانند باعث اثرت جانبی کمتر شایعی گردند. مثلا، سیس پلاتین و کربوپلاتین می توانند باعث اسیب به کلیه و عدم شنوایی گردند. اگر این داروها به شما داده شود، پزشک شما عملکرد کلیه و شنوایی شما را کنترل می کند. برخی از این اثرات جانبی ممکن است بعد از توقف درمان از بین بروند.

در حالیکه شیمی درمانی می شوید اطمینان حاصل کنید که هرگونه اثرات جانبی را به تیم پزشکی خود گزارش می کنید بنابراین فورا می توانید درمان شوید. در برخی موارد، دوزهای داروها باید کاهش یابد یا درمان باید به تاخیر افتد یا متوقف شود تا از اثرات جانبی که بدتر می شوند جلوگیری کرد.

برای یادگیری بیشتر در مورد شیمی درمانی، بخش شیمی درمانی را در وب سایت ما یا تحقیق راهنمایی برای شیمی درمانی را ببینید.

درمان هدفمند برای تومرهای مغزی و نخاعی بزرگسالان

همانطور که محققان در مورد کارکرد های درونی سلول های که باعث سرطان می شوند یا به رشد سلول های سرطانی کمک می کنند چیزهایی را یادگرفته اند، ان ها داروهای جدیدتری را ابداع کرده اند که به طور خاص این تغییرات را مورد هدف قرار می دهد. این داروهای هدفمند متفاوت از داروهای شیمی درمانی عمل می کنند. گاهی اوقات ان ها وقتی که شیمی درمانی جواب نمی دهد استفاده می شوند، و اثرات جانبی متفاوتی دارند. این داروها نقش مهمی در درمان تومورهای مغز و نخاع بازی نمی کنند، اما برخی از ان ها می توانند برای انواع خاصی از سرطان مفید باشند.

بواسیزوماب

این دارویی ساخته ی دست انسان است که از پروتئینی در سیستم ایمنی به نام انتی بادی مونوکلونال گرفته شده است. این انتی بادی به عوامل رشد اندوتلیال عروقی حمله می کند، پروتئینی که به تومورها کمک می کند تا رگهای خونی جدید برای تغدیه ی بسازند. تومورها برای رشد نیاز به رگ های خونی جدید دارند.

مطلعات نشان داده اند زمانی که این دارو به شیمی درمانی اضافه می شود، می تواند به افزایش زمان تا زمانیکه تومورهای مغزی خاصی بعد از جراحی شروع به رشد می کنند، کمک کند اما به نظر نمی اید به طول عمر افراد کمکی بکند. همچنین می تواند کمک کند تا دوز دکستامتازون داروی استروئید که برای کاهش تورم در مغز مورد نیاز است کاهش یابد، که به طور خاص برای بیمارانی که حساس به اثرات جانبی استروئید هستند مهم است.

بواسیزوماب از طریق تزریق دورن رگی معمولا یکبار هر دو هفته انجام می شود.

اثرات جانبی شامل افزایش فشار خون، خستگی، خونریزی، کاهش گلوبول های سفید خون، سردرد، زخم های دهانی، بی اشتهایی، و اسهال باشد. اثرات جانبی نادر اما احتمالی شامل لخته ی خون، خونریزی داخلی، مشکلات قلبی، حفره هایی در روده، و بهبود کم زخم ها باشد.

اورولیموس

اورلیموس ها با مسدود کردن یک پروتئین سلولی به نام mTOR که معمولا به رشد سلول ها و تقسیم به سلول های جدید کمک می کند، مسدود می شوند. برای استروسیتوما های سلولی بزرگ زیر اپندیمال که نی توانند بهطور کامل با جراحی برداشته شوند، این دارو می تواند تومور را جمع کند و رشد ان را برای مدتی محدود کند، اگرچه مشخص نیست که ایا می تواند به طول عمر این افراد کمک کند یا نه؟

اورولیموس ها مانند قرص هر روز مصرف می شوند. اثرات جانبی معمول ان ها شامل زخم های دهانی، خطر افزایش یافته ی عفونت، تهوع، کم اشتهایی، اسهال، مشکلات پوستی، احساس خستگی یا ضعف، اب اوردن پاها، و افزایش سطح قند و کلسترول خون است. اثرجانبی که کمتر معمول است اسیب به ریه ها است که می تواند باعث کوتاهی نفس و مشکلات دیگر گردد.

دیگر درمان های هدفمند اکنون در حال شکل است و در ازمایشات کلینیکی استفاده می شود.

دیگر درمان های دارویی برای تومورهای مغز و نخاع

برخی داروها که معمولا در افرادی با تومورهای مغزی استفاده می شود، تومورها را به طور مستقیم درمان نمی کند، اما ممکن است به کاهش نشانه هایی از تومور یا درمان ان کمک کند.

کورتیکواستروئید

این داروها مانند دگزامتازون اغلب برای کاهش تورم اطراف تومورهای مغز داده می شود. این می تواند به کاهش سردرد و دیگر نشانه ها کمک کند.

داروهای ضد تشنج

این داروها را می توان برای کاهش شانس تشنج در افرادی با تومرهای مغزی انجام داد. از داروهای ضدتشنج متفاوتی می توان استفاده کرد. از انجا که بسیاری از این داروها می توانند روی کارکرد داروهای شیمی درمانی دیگر اثر بگذارند، معمولا توصیه نمی شوند مگر اینکه تومور باعث تشنج شود.

هورمون ها

غده ی هیپوفیز به کنترل سطح هورمون های مختلف در بدن کمک می کند. اگر غده ی هیپوفیز با خود توموریا درمان های تومور اسیب ببیند، می توانید هورمونهای هیپوفیز یا دیگر هورمونها را برای جایگزینی ان هایی که از دست رفته اند مصرف کنید.

ازمایشات بالینی برای تومورهای مغز و نخاع

وقتی که به شما گفته می شود تومور مغزو نخاع دارید ممکن است تصمیمات زیادی بگیرید. یکی از مهمترین تصمیمات انتخاب بهترین روش درمان است. ممکن است در مورد ازمایشات بالینی برای درمان تومورمغز و نخاع چیزهایی شنیده باشید. یا ممکن است فردی در تیم مراقبیت شما به شما در مورد ان گفته باشد.

ازمایشات بالینی مطالعات تحقیقاتی بسیار کنترل شده هستند که در بیماران داوطلب انجام می شود. ان ها انجام شده اند تا پیش بینی نزدیکتری را برای بهبود درمان های جدید یا فرایندها بدهند.

ازمایشات بالینی شیوه ای برای درمان های جدید هستند. گاهی اوقات ان ها می توانند تنها شیوه برای دسترسی به برخی درمان های جدید تر باشند. ان ها اغلب بهترین راه برای پزشکان هستند تا روش های بهتر برای درمان تومورهای مغز و نخاع یادبگیرند. ان ها هنوز برای هرکسی درست نیستند.

اگر دوست دارید چیزهای بیشتری در مورد ازمایشات بالینی که ممکن است برای شما صحیح باشد یاد بگیرید، اگر کلینیک یا بیمارستان شما ازمایشات بالینی را انجام می دهد، با سوال از ان ها شروع کنید.

نیازهایی هستند که باید برای شرکت در ازمایشات بالینی براورده کنید. اگر برای ازمایشات بالینی صلاحیت داشته باشید، به خود شما بستگی دارد که وارد ان شوید یا نه.

می توانید اطلاعات بیشتری را در ازمایشات بالینی در تحقیق ما ازمایشات بالینی ببنید: انچه باید بدانید.

درمان های جایگزین یا مکمل برای تومورهای مغز و نخاع

زمانی که تومور دارید احتمالا راه هایی را برای درمان تومور و از بین بردن نشانه هایی که دکتر ذکر نکرده است، خواهید شنید. هرکسی از خانواده و دوستان تا گروه های اینترنتی و وب سایت ها عقایدی را برای انچه که به شما کمک می کند ارائه خواهند کرد. این روش ها می تواند شامل ویتامین ها، گیاهان، و رژیم های خاص، یا روش هایی از قبیل طب سوزنی یا ماساژ یاچند تای دیگر باشد.

درمان ها جایگزین و مکما دقیقا چه هستند؟

هرکسی از این اصطلاحات به شیوه ی مشابه استفاده نمی کند، و ان ها برای اشاره به روش های مختلف استفاده می شوند بنابراین می توانند گیج کننده باشند. ما از مکمل استفاده می کنیم تا به درمان هایی اشاره کنیم که همگام با مراقبت های پزشکی عادی شما استفاده می شوند. درمان های جایگزین به جای درمان پزشکی هستند.

روش های مکمل: بیشتر روش های مکمل به عنوان درمان پیشنهاد نمی شوند. عمدتا برای کمک به احساس بهتر شما هستند. برخی روش ها که همگام با درمان منظم استفاده می شوند مدیتیشن برای کاهش استرس، طب سوزنی برای تسکین درد، یا چای فلفل نعنایی برای درمان استفراغ است. برخی روش های مکمل برای کمک معروف هستند در حالیکه بقیه ازمایش نشده اند. برخی ثابت کرده اند ک مفید نیستند و برخی مضر نیز بوده اند.

درمان های جایگزین: درمان های جایگزین می توانند به عنوان شفا ارائه شوند. این درمان ها در ازمایشات بالینی ثابت نشده اند که امن و موثر هستند. برخی از این روش ها خطرناک هستند، اثرات جانبی ان ها تهدید کننده ی زندگی است. اما بزرگترین خطر در بیشتر موارد این است که شاننس کمک گرفتن از درمان های دارویی استاندارد را از دست می دهید. تاخیر ها یا وقفه ها در درمان های دارویی شما می تواند به تومور شانس بیشتر رد را بدهد و درمان را کمتر امیدبخش سازد.

یافته های بیشتر

به راحتی می تواند دید که چرا افراد با تومور در مورد روش های جایگزین فکر می کنند. شما می خواهید همه ی انچه را که می توانید با تومور بجنگید انجام دهید، ایده ی درمان با اثرات جانبی کم یا بدون اثرات جانبی خیلی خوب به نظر می اید. گاهی اوقات درمان های دارویی مانند شیمی درمانی سخت هستند یا اصلا می تواند جواب ندهد. اما حقیقت این است که بیشتر روش های جایگزین ازمایش نشده اندو در درمان تومور ثابت نشده اند.

با در نظر گرفتن گزینه های خود، سه مرحله ی مهم را می توانید اتخاذ کنید:

جستجو برای "پرچم های قرمز" که نشان دهنده ی اشتباه است. ایا روش برای درمان همه یا برخی از سرطان ها امید بخش است؟ ایا به شما گفته اند که درمان های دارویی منظم نداشته باشید؟ ایا درمان پنهانی است که باید مسئولین خاصی را ملاقات کنید و یا به کشور دیگری بروید؟
با پزشک یا پرستار خود در مورد روشی که در نظر دارید صحبت کنید.

انتخاب با شما است

درمان تومورهای خاص مغز و استخوان

گزینه های درمان برای تومورهای مغز و نخاع به عوامل زیادی مانند نوع و محل تومور میزان رشد و انتشار ان بستگی دارد.

آستروساتیومای غیر قابل نفوذ

این تومورها شامل استروسیتوما های پیلوسیتیک هستند، که بیشتر اوقات در مخچه در جوانان روی می دهند، و استروسیتومای سلولی بزرگ زیر اپندیمال هستند که تقریبا همیشه در افرادی با اسکلروز توبروس دیده می شوند. بیشتر پزشکان این تومورهای خوش خیم را به خاطر تمایلشان به رشد ارام و عدم انتشار به غشای مجاور، خوش خیم در نظر می گیرند.

این استریسیتوما ها می توانند اغلب به تنهایی با جراحی درمان شوند، بیماران مسن تر به احتمال زیاد بهبود نمی یابند. اگر تومور به طور کامل خارج نشده باشد ممکن است نیاز به رادیوتراپی باشد، اگرچه بسیاری از پزشکان صبر می کنند تا ببینند ایا علایم رشد دوباره ی تومور ظاهر شده است یا نه. حتی در چنین مواردی ممکن است تصمیم به جراحی دوباره بگیرند.

پیش بینی اگر تومور در جایی رخ دهد که نتوان ان را با جراحی برداشت خیلی خوب نیست، مانند هیپوتالاموس یا ریشه ی مغز. در چنین مواردی، رادیو تراپی معمولا بهترین گزینه است.

برای SEGA ها که نمی توانند به طور کامل با جراحی برداشته شوند، درمان با داروی اورولیموس می تواند تومور را جمع کند و رشد ان را برای مدت کوتاهی کم کند، اگرچه مشخص نیست به طول عمر فرد کمک می کند یا نه.

استروسیتوما های درجه ی پایین

درمان اولیه جراحی برای حذف تومور است، اگر بتوان ان را انجام داد، یا بیوپسی برای تایید تشخیص اگرجراحی ممکن نباشد لازم است. این تومورها برای درمان به وسیله ی جراحی سخت هستند، زیرا اغلب به غشای مغز سالم منتشر می شوند. معمولا جراح سعی می کند تا میزان زیادی از تومور را به طور امن خارج کند. اگر جراح بتواند تمام ان را خارج کند، بیمار شفا می یابد.

اگر میزان زیادی از تومور باقی بماند، رادیو تراپی توصیه می شود. بزرگسالان جوانتری که تومورهایشان کوچک بودند و باعث علایم زیادی نمی شدند، رادیو تراپی داده نمی شوند مگر اینکه تومور نشانه هایی از رشد مجدد دهد. در افرادی که مسن تر هستند و تومورهایشان در خطر زیاد برگشت هستند، احتمالا رادیوتراپی تجویز می شود. شیمی درمانی هم ممکن است در برخی موارد بعد از عمل تجویز شود. برخی پزشکان از ازمایشات ژنتیکی تومور استفاده می کنند تا تعیین کنند ایا رادیو تراپی و شیمی درمانی باید انجام شود یا نه.

اگر به دلایلی نتوان جراحی کرد، رادیو تراپی و شیمی درمانی جزو درمان های اولیه هستند.

گلیوما های درجه ی متوسط و بالا

جراحی اغلب زمانیکه قابل انجام باشد اولین گزینه است، اما این تومورها تقریبا هیچگاه با جراحی بهبود نمی یابند. تاحد زیادی از تومور به طور امن برداشته می شود. سپس در بیشتر موارد رادیوتراپی توصیه می شود. اگر وضعیت سلامت فرد اجازه دهد سپس از شیمی درمانی یا همراه با ان استفاده می شود. برای افرادی که وضعیت سلامت خوبی ندارند یا سلول های تومور ان ها تغییرات ژنی خاصی دارد می توان از شیمی درمانی به جای رادیو تراپی استفاده کرد.

برای تومورهایی که نمی توان با جراحی درمان کرد، رادیوتراپی_با شیمی درمانی یا بدون شیمی درمانی_ معمولا بهترین گزینه است.

تموزولومید داروی شیمی درمانی است که پزشکان اول ان را توصیه می کنند، زیرا از مانع مغز خون عبور می کند و راحت است زیرا مانند قرص خورده می شود. گاهی همراه با رادیوتراپی داده می شود و سپس بعد از تکمیل رادیوتراپی ادامه می یابد.

سیسپلاتین، کارموستین، و لوموستین داروهایی هستند که بیشتر استفاده می شوند. ترکیبات داروها نیز می تواند استفاده شود، مانند رژیم PCV. تمام این درمان ها می توانندرشد تومور را برای زمان خاصی محدود یا کمتر کند، اما به احتمال کمی تومور را از بین می برند.

اگر داروهای شیمی درمانی استاندارد دیگر موثر نباشد، داروی بواسیزوماب هدفمند می تواند برای برخی افراد یا به تنهایی یا با شیمی درمانی مناسب باشد.

به طور کلی، این تومورها برای کنترل در دوره های طولانی مدت خیلی دشوار هستند. از انجا که این تومورها برای بهبود با داروها خیلی سخت هستند، ازمایشات بالینی درمان های جدید امید بخش می تواند گزینه ی خوبی باشد.

الیگودندروگلیوم

در صورت امکان جراحی بهترین گزینه برای این نوع است. جراحی معمولا این توده ها را بهبود نمی دهد، اما می تواند نشانه ها را کمتر کند و بقا را افزایش دهد. بسیاری از الیگودندروگلیوم ها به اهستگی رشد می کنند، به ویژه در افراد جوانتر، و بلافاصله نیاز به درمان های بعدی ندارند. اگر تومور دوباره در همان نقطه رشد کند، می توان دوباره جراحی کرد. می توان بعد از جراحی از رادیودرمانی و شیمی درمانی استفاده کرد.

الیگودندروگلیوم ها می توانند به شیمی درمانی بهتر از تومورهای مغزی واکنش دهند البته اگر سلول های تومور تغییرات کروموزمی خاصی داشته باشند. می تواند از پزشک خود درمورد ازمایشات این تغییرات سوال کنید.

رادیو تراپی و شیمی درمانی می تواند برای تومورهایی که نمی شود جراحی کرد مفید باشند.

اپندیموما و اپندیمومای اناپلاستیکی

این تومورها معمولا در نزدیکی غشای نرمال مغز رشد نمی کنند.گاهی اوقات اگر کل تومور فقط با جراحی حذف شود بیمارن درمان می شوند، اما اغلب این ممکن نیست. اگر فقط بخشی از تومور با جراحی برداشته شود، رادیوتراپی بعد از جراحی اعمال می شود. اگر نتوان جراحی کرد، رادیو تراپی درمان اصلی خواهد بود.

گاهی اوقات سلول های تومور می توانند به مایع نخاعی منتشر شوند. بیمارانی چندهفته بعد از اینکه جراحی انجام می شود، یک MRI از مغزو نخاع دریافت می کنند. اگر هرکدام از این ازمایشات نشان دهد که سرطان از طریق CSF منتشر شده است، رادیو تراپی به کل مغز و نخاع داده می شود.

معمولا شیمی درمانی برای این تومورها مفید نیست، بنابراین تجویز نمی شود مگر تومور را نتوان با جراحی یا رادیو درمانی علاج کرد.

مننژیوم

بیشتر مننژیوم ها به ارامی رشد می کنند، بنابراین تومورهای کوچکی که عوارضی ندارند را می توان اغلب به ان ها نظارت کرد تا اینکه درمان شوند، به ویژه در بزگسالان.

اگر نیاز به درمان باشد، این تومورها می توانند معمولا علاج شوند اگر به طور کامل با جراحی برداشته شوند. می توان همراه با جراحی یا اگر به طور کامل برداشته نشدند، از رادیوتراپی استفاده کرد. برای مننژیوم هایی که غیرمعمول یا مهاجم هستند یا اناپلاستیک هستند، که بعد درمان دوباره رخ می دهند، اگر همه ی تومور برداشته نشود بعد از درمان رادیو تراپی تجویز می شود.

برای مننژیوم هایی که بعد از اولین درمان عود می کنند،جراحی دوباره یا رادیوتراپی را می توان استفاده کرد. اگر جراحی و رادیوتراپی انتخاب نشوند، می شود از رادیودرمانی استفاده کرد، اما معلوم نیست چقدر مفید خواهد بود.

شوانوماس

این تومورهای کم سرعت معمولا خوش خیم هستند و با جراحی درمان می شوند. در برخی مراکز نورم های شنوایی کوچک با استفاده از رادیوتراپی استروتاکتیک درمان می شوند. برای شوانوماس های بزرگ که حذف کامل احتمالا باعث مشکلاتی می شود، تومورها را می توان ابتدا با جراحی کوچک کرد، و سپس باقی مانده را با رادیو جراحی درمان کرد.

تومورهای نخاع

اگر تومور نخاع کوچک است و نشانه ای ندارد، نباید ان را فورا درمان کرد. دیگر تومورهای نخاعی را همانند مغز درمان می کنیم. استروسیتوماس های نخاع معمولا نمی شود به طور کامل حذف شوند. برای تشخیص می توان ان ها را با جراحی درمان کرد تومور را تا حد ممکن برداشت، سپس از رادیوتراپی یا رادیوتراپی به تنهایی استفاده کرد. مننژیوم های انال نخاعی اغلب با جراحی درمان ی شوند، مانند برخی اپیندوموما. اگر جراحی اپیندوموما را به طور کامل برندارد، از رادیوتراپی می توان استفاده کرد.

لمفوم

درمان لمفوه های سیستم عصبی مرکزی معمولا شامل شیمی درمانی/ یا رادیو تراپی است. درمان با جزئیات بیشتری در تحقیق ما لمفوم های غیرهوچکین بحث شده است.

تومورهای مغزی که بیشتر در کودکان روی می دهد

برخی انواع تومورهای مغزی که بیشتر در بچه ها اتفاق می افتند گاها در بزرگسالان هم روی می دهد. این ها شامل گلیوم های ریشه ی مغز، تومورهای سلول ریشه، کرانیوفارینژیوما، تومورهای شبکه کوروئید، مدولوبلاستوما، تومورهای اولیه ی نورواکتودرم، و برخی دیگر است. درمان این تومورها در تحقیق ما یعنی تومورهای مغز و نخاع در کودکان توصیف شده است.

از پزشک خود چه سوالاتی را باید در مورد تومورهای مغز و نخاع بپرسید؟

برای شما مهم است که مکالماتی باز، صادقانه با تیم پزشکی خود داشته باشید. برای پرسیدن هر سوالی راحت باشید و نگران چه گونه به نظر رسیدن ان نباشید. در اینجا سوالاتی را که می توانید بپرسید مطرح کرده ایم. اطمینان حاصل کنید سوالاتی را خودتان به انها فکر می کنید را بپرسید. همچنین پرستاران، مددکاران، و دیگر اعضای تیم درمانی می توانند به سوالات شما پاسخ دهند.

چه نوع توموری دارم
تومور بدخیم یا خوش خیم است؟ به چه معنی است؟
تومور در کجای مغز یا نخاع است و چقدر رشد کرده است؟
ایا قبل از تصمیم در مورد درمان ازمایشات دیگری لازم نیست؟
چقدر در درمان این تومورها مهارت و تجربه دارید؟
می تواند ازمایشی دوباره داشته باشم؟ می توانید دکتر یا مرکز سرطان دیگری را توصیه کنید؟
انتخاب های درمانی من چه هستند؟ چه چیزی توصیه می کنید؟ چرا؟
هدف درمان چیست؟
ایا درمان هیچکدام از نشانه هایی را که من دارم از بین می برد؟
خطرات و اثرات جانبی درمان چیست؟ چه ناتوانایی هایی می توانم داشته باشم؟
برای امادگی برای درمان چه باید انجام دهم؟
درمان چه مدت طول می کشد؟ چطورخواهد بود؟ کجا انجام خواهد شد؟
پیش بینی مورد انتظار من چیست؟
اگر درمان موفق نبود یا تومور برگشت چه باید بکنیم؟
بعد از درمان چه کارهایی را باید انجام دهم؟
از کجا می توانم اطلاعات و پشتیبانی های بیشتری پیدا کنم؟

همزمان با پرسیدن این سوالات مطمان شوید که جواب ها را هم می نویسید. مثلا، ممکن است اطلاعاتی در مورد زمان ریکاوری بخواهید تا زمان کاری و برنامه ی خود را بعد از درمان برنامه ریزی کنید. یا ممکن است در مورد ازمایشان بالینی که برای شما مفید است سوال بپرسید.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org

بعد از درمان تومورهای مغز و نخاع بزرگسالان چه اتفاقی می افتد؟

برخی افرادی که تومورهای مغز یا نخاع دارند، درمان می تواند تومور را حذف یا نابود کند. درمان های مکمل می توانند استرس اور و هیجان انگیز باشد. ممکن است از اتمام درمان راحت شده باشید، اما نی توانید نگرانی خود را در مورد بازگشت ان کنترل کنید. این دغدغه ی خیلی از افراد مبتلا به تومورهای مغز و نخاع است.

قبل از اینکه ترس های شما از بین برود، باید تامل کنید. اما باید بدانید که خیلی از افراد مبتلا به سرطان با این عدم اطمینان زندگی می کنند. تحقیق ما یعنی زندگی با عدم اطمینان: ترس بازگشت سرطان، اطلاعات بیشتری در این زمینه می دهد.

برای افراد دیگر، تومور هیچگاه کامل از بین نمی رود. برخی افراد درمان خود را با رادیوتراپی، شیمی درمانی، یا درمان های دیگر ادامه می دهند تا تومور را کنترل کنند. ایکنه با بدانید با توموری زندگی می کنید که از بین نمی رود خیلی سخت و فشار اور است. این ها نوع عدم اطمینان خاص خود را دارند. تحقیق ما یعنی زمانیکه سرطان از بین نمی رود بیشتر در این رابطه بحث می کند.

مراقبت های پس از درمان

اگر درمان شما کامل شده است، پزشکان از شما می خواهند تا با دقت شما را تحت معاینه قرار دهند. باید تمام قرار های بعد از درمان را انجام دهید. در طول این ملاقات ها، دکترهای شما در مورد نشانه ها می پرسند، شما را معاینه می کنند، و ممکن است ازمایش های ازمایشگاهی یا عکس های مانند اسکن MRI بخواهند تا بازگشت تومور را چک کنند. در برخی موارد، قسمتی از تومور هنوز بعد از درمان باقی می تواند باقی بماند. حتی تومورهایی که با موفقیت جراحی می شوند می توانند برگردند.

چه تومور با موفقیت برداشته شود چه نه، تیم مراقب سلامتی شما می خواهد با دقت مراقبت های بعد از درمان را کنترل کند، به ویژه در اولین ماه ها و سال ها بعد از درمان تا مطمان شود که پیشرفت یا بازگشتی در تومور وجود ندارد. بسته به نوع و محل تومور، تیم تصمیم خواهد گرفت که چه ازمایشاتی و هر چند وقت باید انجام شود.

در طول این زمان باید هر نشانه ی جدیدی را فورا به پزشک خود گزارش کنید، تا در صورت لزوم علت ان شناسایی و درمان شود. پزشک شما می تواند به شما کند تا دنبال چه باشید. اگر نیاز به درمان بیشتری در بعضی جاها دارید، دکتر به انتخاب های شما توجه می کند.

اگر تومور شما برگشت، تحقیق ما یعنی زمانیکه سرطان بر میگردد: بازگشت سرطان، به شما اطلاعاتی در مورد مدیریت و سازگاری با این مرحله از درمان می دهد.

ریکاوری از اثرات تومور مغز و نخاع و بازگشت ان

تومور و درمان ان می تواند اثرات روحی و فیزیکی داشته باشد، که از معمولی تا شدید است.

اگر از درمان بهبورد یابید، پزشکان تلاش خواهند کرد تا نوع اسیب وارده به مغز یا جاهای دیگر را تعیین کنند. ازمایشات فیزیکی دقیق و ازمایشات عکس برداری می توانند برای تعیین میزان و محل تغییرات طولانی مدت در مغز انجام شوند.

انواع متعددی از پزشکان و متخصصان سلامت می توانند برای جستجوی این تحقیقات و بهبود شما کمک کنند.

یک نورولوژیست می تواند هماهنگی فیزیکی شما، درت ماهیچه، و دیگر جنبه های عملکرد سیستم غصبی شما را ارزیابی کند.
اگر ضعف ماهیچه ای یا فلج دارید، یک درمانگر حرفه ای یا فیزیکی و شاید یک روانپزشک زمانیکه در بیمارستان بستری هستید یا برای فیزیوتراپی می روید از شما بازدید کند.
اگر به تکلم شما اسیب رسیده باشد، یک گفتار درمانگر برای بهبود مهارت های ارتباطی به شما کمک خواهد کرد.
در صورت لزوم، یک چشم پزشک بینایی شما را کنترل خواهد کرد و یک شنوایی سنج شنوایی شما را چک می کند.
بعد از جراحی می توانید یک روانپزشک یا روانشناس را برای تعیین میزان تغییرات ایجاد شده توسط تومور یا جراحی ببینید. اگر رادیوتراپی یا شیمی درمانی می شوید، این فرایند را می توانید بعد از اینکه در مان پایان یافت تکرار کنید.
اگر جراحی یا رادیودرمانی تومور شما نزدیک مغز باشد، می تواند روی تولید هورمون هیپوفیز اثر بگذارد. یک متخصص غدد می تواند شما را معاینه کند. اگر سطح هورمون ها تغییر کنند، برای بازیابی سطح طبیعی برای باقیمانده ی عمرتان نیاز به درمان هورمون ها دارید.

رونوشت های مدارک پزشکی و بیمه ی سلامت خود را نگه دارید

در برخی جاها بعد از تشخیص و درمان، می توانید پزشک جدیدی را ببینید که تاریخچه ی پزشکی شما را نمی داند. باید به پزشک جدید خود جزئیات تشخیص و درمان خود را بدهید. جمع اوری این اطلاعات خیلی زود بعد از درمان می تواند ساده تر از تلاش برای کسب ان ها در اینده باشد. حتما این اطلاعات را به طور دستی داشته باشید تا همیشه رونوشت هایی برای خودتان داشته باشید:

یک کپی از گزارش اسیب شناسی از بیوپسی ها جراحی ها
کپی های عکس های ازمایشی که معمولا به طور دیجیتال ذخیره می شود
اگر جراحی داشتید، گزارشات عمل را کپی بگیرید
اگر در بیمارستان بودید، کپی های خلاصه های مرخصی که زمان فرستادن بیمار به خانه دکترها اماده می کنند را داشته باشید
اگر شیمی درمانی یا دارودرمانی داشتید، فهرست داروها، دوزها، و زمان مصرف ان ها را بنویسید.
اگر رادیوتراپی داشتید، خلاصه ای از نوع و دوز درمان و زمان و محل ان را داشته باشید.حتما بیمه درمانی خود را حفظ کنید. ازمایشات و ویزیت های پزشک بسیار گران است، و اگرچه هیچ کس نمی خواهد که تومور برگردد، این می تواند دوباره اتفاق افتد.

تغییرات سبک زندگی در طول و بعد از تومور مغز و نخاع

نمی توانید این حقیقت را که تومور مغز و نخاع داشته اید را کتمان کنید. انچه را که می توانید تغییر دهید نحوه ی سبک زندگی شما برای بقیه عمر است_ انتخاب هایی داشته باشید که کمک کند سالم مثل همیشه باشید. زمان ان رسیده است تا به شیوه های جدید به زندگی نگاه کنید. شاید به شیوه هایی فکر می کنید که چطور در طول زندگی سلامت خود را ارتقا دهید. برخی افراد گاهی در طول درمان این را شروع می کنند.

انتخاب های سالم تر

برای بسیاری از مردم، تشخیص تومورهای مغز و نخاع به ان ها کمک می کند تا روی سلامتی خود به شیوه ای تمرکز کنند که در گذشته در مورد ان اموزش ندیده اند. ایا چیزهایی وجود دارند که با انجام ان ها سالم تر شوید؟ ممکن است سعی کنید تا بهتر بخورید یا بیشتر تمرین کنید. ممکن است لازم باشد مصرف الکل و تنابکو را کاهش دهید. حتی کنترل سطح استرس شما می توان کمک کننده باشد. اکنون زمان ان است تا در مورد ایجاد تغییر که می تواند اثرات مثبت روی بقیه عمر شما بگذارد فکر کنید. در این صورت می توانید احساس بهتر و زندگی سالم تر داشته باشید.

می توانید با چیزهایی شروع کنید که بیشتر شما را نگران می کند. از ان هایی کمک بگیرید که برای شما سخت تر است. مثلا، اگر در مورد ترک سیگار تصمیم گرفته اید و به کمک نیاز دارید، به انجمن امریکایی سرطان به شماره ی 1-800-227-2345 تماس بگیرید. توقف مصرف تنباکو و خدمات هدایتی می تواند به افزایش شانس ترک موفق شما کمک کند.

تغذیه ی بهتر

تغذیه ی بهتر می تواند برای هرکسی سخت باشد، اما می تواند در طول و بعد از درمان سخت تر شود. درمان می تواند ذائقه ی شما را تغییر دهد. تهوع یک مشکل است. ممکن است بی اشتها شوید و وزن خود را از دست بدهید. یا ممکن است اضافه وزن پیدا کنید. تمام این ها می تواند گیج کننده باشد.

اگر درمان باعث تغییرات وزنی، خوردن یا مشکلات ذائقه ای شود، بهترین کار ممکن را انجام دهید و در خاط داشته باشید که این مشکلات معمولا در طول زمان بهتر می شود. خوردن وعده های غدایی کوچک هر 2 تا 3 ساعت تا زمان بهبودی به شما کمک می کند. همچنین می توانید از تیم مراقبتی خود در مورد مشاوره با متخصص تغذیه سوال کنید، کسی که در مورد چگونگی با مقابله با اثرات جانبی درمان به شما کمک خواهد کرد.

یکی از بهترین چیزهایی که می توانید بعد از درمان انجام دهید این است که عادات غذایی خاصی داشته باشید. ممکن است از منافع طولانی مدت برخی تغییرات ساده مانند افزایش تنوع غذای سالمی که می خورید، تعجب کنید. داشتن وزنی سالم، رژیمی سالم، و محدود کردن مصرف الکل می تواند خطر میزان زیادی از سرطان ها، همچنین را کاهش دهد و همچنین مزایای سلامتی دیگری نیز دارد.

می توانید اطلاعات بیشتری را در تحقیق ما یعنی فعالیت فیزیکی و تغذیه ای در طول و بعد از درمان سرطان ببینید: پاسخ هایی برای دو سوال معمول.

استراحت، خستگی و ورزش

خستگی بیش از حد که به ان ضعف می گویند درطول و بعد از درمان خیلی شایع است. این یک خستگی معمولی نیست، خستگی فرسایش استخوانی است که اغلب با استراحت بهتر نمی شود. در خیلی از افراد خستگی مدت زمان طولانی بعد از درمان طول می کشد و نمی توانند فعال باشند و انچه را که می خواهند انجام دهند. اما ورزش می تواند به کاهش این خستگی کمک کند. مطالعات نشان داده اند بیمارانی که بیمارانی که برنامه ی تمرینی خاصی را متناسب با نیاز های شخصی ان ها دنبال می کنند، به طور فیزیکی و احساسی احساس بهتری دارند و بهتر سازگار می شوند.

اگر در طول درمان مریض بودید و فعال نبودید، برای تناسب ، تحمل و قدرت ماهیچه ای شما بهتر است که خودداری کنید. یک برنامه برای فعالیت فیزیکی شما باید متناسب با موقعیت شما باشد. فرد مسن تری که قبلا ورزش نکرده است نمی تواند مانند فرد بیست ساله ای که دوبار درهفته تنیس بازی می کند ورزش کند. اگر چندسال است که تمرین نکرده اید، باید به اهستگی شروع کنید_ مثلا پیاده روی.

قبل از شروع هرچیزی با تیم پزشکی خود مشاوره کنید. نظران ها را در مورد برنامه های ورزشی جویا شوید. سپس، یک شریک ورزشی پیدا کنید که تنهایی ورزش نکنید. اگر دوستان و خانواده ی شما زمانیکه برنامه ی ورزشی خاصی را شروع می کنید درگیر باشند، این می تواند به شما انگیزه و انرژی برای دامه را بدهد.

اگر خیلی خسته باشید، باید فعالیت خود را با بقیه بالانس کنید. هر وقت نیاز به استراحت داشتید، استراحت کنید. گاهی اوقات برای افرادی که وقتی در حین کار یا انجام وظایف خانه داری خود استراحت می کنند، این خیلی سخت است اما دیگر نباید خود را خسته کنید. به بدن خود توجه کنید و زمانی که لازم است استراحت کنید. برای اطلاعات بیشتر در مورد خستگی و دیگر اثرات جانبی لطفا بخش "اثرات جانبی فیزیکی" را در وب سایت ما یا " منابع اضافی برای تومورهای مغز و نخاع در بزرگسالان" را ببینید تا فهرست اطلاعات لازم را به دست اورید.

به یاد اشته باشید که ورزش می تواند سلامت روح و جسم را بهبود دهد.

تناسب قلبی و عروقی خود را ارتقا دهید.
همگام با یک رژیم خوب، وزن ایده ال خود را حفظ کنید.
ورزش ماهیچه ها را تقویت می کند.
خستگی را از بین می برد و به شما انرژی بیشتری می دهد.
استرس و افسردگی را کاهش می دهد.
شما را شادتر می کند
باعث می شود نسبت به خود حس بهتری داشته باشید.

و در طولانی مدت، می دانیم که داشتن فعالیت های فیزیکی منظم در کمک به کاهش خطر برخی از سرطان ها و همچنین داشتن مزایای سلامتی دیگر کمک می کند.

ایا می توانم خطر برگشت یا پیشرفت تومور خود را کمتر کنم؟

خیلی افراد دوست دارند بدانند ایا تغییرات خاصی از سبک زندگی وجود دارد که بتوانند خطر پیشرفت یا بازگشت تومور خود را کاهش دهند. متاسفانه، برای بیشتر تومورها هیچ شاهدی وجود ندارد که بتوان افراد را هدایت کرد. این به این معنی نیست که هیچ چیزی نمی تواند کمک کند_ به این خاطر است که در بیشتر حوزه ها مطالعات کافی صورت نگرفته است. بیشتر تحقیقات به تغییرات سبک زندگی به عنوان راه هایی برای جلوگیری از سرطان در مرحله ی اول نگاه کردهاند، نه کم کردن رشد یا جلوگیری از برگشت ان.

در این حین، برای تومورهای مغز و نخاع چیزهای زیادی انجام نشده است تا به طور دقیق و تضمینی بگویند که برای سلامت شما مفید هستند. پیروی از رفتارهای سالمی مانند تغذیه ی سالم، فعالیت، و حفظ وزن ایده ال می تواند کمک کند، اما هیچ کس مطمان نیست. با این وجود می دانیم که این انواع تغییرات می تواند تاثیرات مثبتی روی سلامت بگذارد که فراتر از ریسک سرطان است.

چگونه تومورهای مغز و نخاع می تواند روی سلامت روان شما تاثیر بگذارد؟

در طول و بعد از درمان، می توانید بر خیلی از این مشکلات روانی متفاوت فایق ایید. این در بسیاری از افراد روی می دهد.

می توانید در مورد مرگ و زندگی فکر کنید. یا می توانید به تاثیرات تومور بر زندگی خانوداه، دوستان، و کارتان فکر کنید. می توانید به به روابطتان با اطرافیانتان دیدی جدید داشته باشید. موضوعات غیر منتظره نیز می توانند باعث نگرانی هایی شوند. مثلا به خاطر نگرانی های مالی درمانتان تحت فشار باشید. می توانید ببینید تیم مراقبتی شما کمتر در دسترس هستند و بیشتر زمان در دستان خود شماست. این تغییرات می تواند باعث ناراحتی شما شود.

تقریبا هرکسی که درگیر این تومورها بوده است می تواند از یک سری پشتیبانی های منتفع شود. شما به کسانی نیاز دارید که به شما قدرت و راحتی دهند. حمایت می تواند به اشکال مختلفی باشد: ختنواده، دوستان، گروه های حمایت سرطان، گروه های مذهبی و کلیسایی، انجمن های حمایتی ان لاین، مشاوران اختصاصی. بسته به موقعیت و شخصیت شما هرکدام این ها می تواند برای شما مفید باشد. برخی افراد در گروه های حمایتی دوستان یا گروه های اموزشی احساس امنیت دارند. برخی ها تمایل به شرکت در نشست های غیررسمی دارند، مانند کلیسا. برخی دوست دارند یک مکالمه ی نفر به نفر با مشاور یا دوست داشته باشند. منبع قدرت یا راحتی شما هرچه که می خواهد باشد، حتما به جایی برای حل نگرانی های خود بروید.

در این مسیرها ممکن است احساس تنهابودن داشته باشید. لازم نیست یا خوب نیست که با هرچیزی به تنهایی مقابله کنید. اگر خانواده یا دوستان خود را از این قضیه خارج کنید، ممکن است احساس خوبی نداشته باشند. بگذارید ان ها هم باشند، و یا هرکس دیگری که می تواند به شما کمک کند. اگر مطمان نیستید که چه کسی می تواند کمک کند، به انجمن سرطان امریکا زنگ بزنید و ما می توانیم کسانی را به شما معرفی کنیم که به نفع شما فعالیت می کنند. همچنین می توانید مقاله ی ما را در مورد "افسردگی در افراد مبتلا به سرطان" بخوانید یا بخش "اثرات جانبی روانی" را ببینید.

اگر درمان تومور مغز یا نخاع جواب نداد

اگر تومور بعد از یک نوع درمان دوباره رشد کرد و یا بازگشت، می توان از هر روش دیگری برای درمان تومور استفاده کرد.ازمایشات کلینیکی نیز می توانند شانس هایی را برای درمان های جدیدتر که امیدبخش هستند بدهند. اما زمانیکه فرد درمان های متفاوتی را امتحان کرده است و تومورهنوز رشد می کند، حتی درمان های جدیدتر نمی تواند امید بخش باشد. اگر چنین اتفاقی روی دهد، باید اثرات محدود تلاش برای درمان جدید را در برابر حرکت های نزولی مانند اثرات جانبی درمان سبک و سنگین کنیم. هرکسی شیوه ی خود را برای نگاه کردن به ان دارد.

احتمالا سخت ترین بخش نبرد شما با تومور همین مرحله است_ زمانی که روش های زیادی را امتحان کرده اید و هیچ جوابی نگرفته اید. پزشک شما می تواند گزینه های جدیدی را بدهد در برخی موارد باید ببینید ایا درمان باعث بهبود شما می شود یا نتیجه یا بقا را تغییر می دهد یا نه.

اگر می خواهید درمان را تا زمانیکه می توانید ادامه دهید، باید در مورد مشکلات درمانی که مزایایی دارند و مقایسه ی ان با خطرات و اثرات جانبی فکر کنید. پزشک شما می تواند تخمین بزند که چقدر احتمال دارد تومور به این درمان واکنش نشان دهد. مثلا، پزشک ممکن است بگوید که درمان بیشتر می تواند 1% شانس موفقیت داشته باشد. برخی افراد هنوز وسوسه می شوند که ان را انجام دهند. اما اگر این برنامه را انتخاب می کنید باید واقع گرا باشید.

می توانید در تحقیق ما " سرطان پیشرفته" و "نزدیک شدن به پایان زندگی" برای تغییراتی که زمان نتیجه نگرفتن درمان اتفاق می افتد، و در مورد برنامه ریزی هایی برای شما و خانواده تان اطلاعاتی را بیابید.

مراقبت تسکینی

بدون توجه به اینکه چه تصمیمی می گیرید، باید خیلی احساس خوبی داشته باشید. مطمان شوید که برای هر علایمی که دارید و درمانی که دریافت می کنید سوال می کنید، مانند تهوع و درد. این نوع از درمان را مراقبت تسکینی می گویند.

مراقبت تسکینی به از بین بردن نشانه ها کمک میکند، اما انتظار می رود تا بیماری را درمان کند. این را می توان همراه با درمان تومور یا حتی درمان داد. تفاوت در هدف ان است_ هدف اصلی مراقبت تسکینی، ارتقای کیفیت زندگی، یا کمک به این است که حس خوبی داشته باشید. گاهی اوقات این به این معنی است که استفاده از داروها می تواند به علایمی مانند درد و تهوع کمک کند. گاهی اوقات، بااین حال، درمان ها برای کنترل نشانه های شما که شبیه ان هایی که برای درمان تومور هستند، استفاده می شود. اما شبیه درمانی که برای علاج تومور است نمی باشد.

مراقبت اسایشگاهی

در برخی مواقع، می توانید از مراقبت اسایشگاهی استفاده کنید. این مراقبت ویژه ای است که بیشتر فرد را درمان می کند تا بیماری را؛ این مراقبت روی کیفیت زندگی متمرکز است تا طول ان. بیشتر اوقات، در خانه انجام می شود. تومور شما می تواند باعث مشکلاتی شوند که باید مدیریت شوند، این مراقبت روی ارامش شما تمرکز دارد. باید بدانید که زمانیکه مراقبت اسایشگاهی دریافت می کنید اغلب این به معنای پایان دران هایی مانند شیمی درمانی یا رادیو تراپی نیست، به این معنی نیست که می توانید برای مشکلاتی که به خاطر تومور یا شرایط سلامت دیگر ایجاد شده است، درمانی را دریافت کنید. در این مراقبت تمرکز روی زندگی زنده تا حد ممکن و احساس خوب داشتن در زمان های دشوار است. می توانید در این خصوص اطلاعات بیشتری را در "مراقبت اسایشی" ببینید.

امیدوار بودن خیلی مهم است. امید شا برای درمان نمی تواند زیاد باشد، اما هنوز امیدهایی برای داشتن زمان خوب در کنار دوستان و خانواده وجود دارد_ زمانهایی که با شادی و معنا پر می شود. توقف در این زمان در درمان شما این شانس را می دهد تا از بیشتر چیزها در زندگی خود اجتناب کنید. اکنون وقت ان است تا چیزهایی را انجام دهید که همیشه می خواستید انجام دهید و چیزهایی را که نمی خواهید انجام دهید کنار بگذارید. اگرچه تومور می تواند فراتر از کنترل شما باشد، هنوز انتخاب هایی دارید.

تحقیقات و یافته های جدید تومورهای مغز و نخاع چیست؟

همیشه تحقیقاتی در مورد حوزه ی تومورهای مغز و نخاع در جریان است. دانشمندان به دنبال دلایل و راه هایی هستند تا از این تومورهای جلوگیری کنند، و پزشکان در حال تلاش برای بهبورد درمان هستند.

ژنتیک

تحقیقات به دنبال تغییراتی درون سلول های تومورمغزی هستند تا ببیند ایا می توان از ان ها برای هدایت درمان استفاده کرد یا نه. مثلا، پزشکان به این نتیجه رسیدده اند که بیمارانی مبتلا به الیگودندروگلیوم که سلول ها یشان بخشی از کروموزم های خاص را از دست می دهند، به احتمال قوی با شیمی درمانی بهبد می یابنداما در بیمارانی که تومورهایشان از این نوع نیستند صادق نیست.

تکنیک های جراحی و عکس برداری

تحقیات اخیر جراحی هایی برای تومورهای مغزی داشته اند که موفق تر و امن تر بوده اند. برخی از این تکنیک های جدید شامل:

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی کاربردی. این تکنیک می تواند برای کمک به شناسایی حوزه های عملی مهم مغز و نزدیکی ان ها به تومور تعیین شود.
تصویر برداری طیف سنجی رزونانس مغناطیسی. در این روش، اطلاعات پردازش شده ی MRS برای نقشه کشی مواد شیمیایی مهم که در متابولیسم تومور درگیر هستند استفاده می شود. این برای کمک به جراحان استفاده می شود تا نمونه برداری هایشان برای مناطق غیرمعمول تر در تومور هدایت شود تا بتوانند رادیو درمانی کنند و تاثیرات شیمی درمانی و درمان هدفمند را ارزیابی کنند.
جراحی فلورسان. در این روش، بیمار مواد فلورسانت خاصی را قبل از جراحی می نوشد. مواد برای تومور مصرف می شود که وقتی جراح تحت نورهای خاصی از میکروسکوپ عمل به ان نگاه می کند درخشان است. این باعث می شود جراح تومور را بهتر از غشای معمولی مغز تشخیص دهد.
رویکردهای جراحی جدیدتر برای برخی انواع تومورها. مثلا روش جدیدتر برای درمان برخی تومورهای نزدیک غده ی هیپوفیز استفاده از یک اندوسکوپ است، لوله ای باریک که یک لنز دوربی ویدیوی ظریف در راس ان وجود دارد. جراح اندوسکوپ را از حفره ی باریکی در پشت بینی برای عمل از طریق مجرای بینی عبور می دهد، و این اسیب های احتمالی به مغز را کاهش می دهد. از تکنیک مشابهی برای برخی تومورها در بطن مغز می توان استفاده کرد، جایی که یک فضای باز کوچک در جمجمه تزدیک خط مو به عنوان نقطه ی ورود اندسکوپ خدمت می کند. استفاده از این تکنیک با در نظر گرفتن سایز تومور، شکل، و موقعیت ان محدود می شود.

رادیوتراپی

برخی انواع جدیدتر رادیوتراپی بیرونی به دکتران این امکان را می دهد تا رادیوتراپی را به طور دقیق تر به مغز اعمال کنند، که با اسیب کمتر به غشای سالم مغز می شود. تکنیک هایی مانند رادیوتراپی منسجم سه بعدی، رادیو تراپی شدتی مادوله شده ، پرتودرمانی پروتون در بخش "رادیوتراپی برای تومورهای مغز و نخاع" توصیف شده اند.

روش های جدیدتر درمان نیز بررسی میشوند. مثلا، رادیوتراپی تصویری که درست قبل از هر درمان برای هدایت بهتر رادیوتراپی به هدف، از یک سی تی اسکن استفاده می کند.

شیمی درمانی

خیلی از داردهای شیمی درمانی در تاثیر خود محدود هستند زیرا مجراهای باز به شدت کنترل شده در مویرگ های مغز که به ان ها گاها مانع مغز- خون گفته می شود، از انها برای رسیدن به جریان خونی به مغز جلوگیری می کنند. محققان اکنون سعی می کنند تا برخی از این داروها را با گذاشتن ان ها در قطرات چربی یا اتصال ان ها به ملکول هایی که به طور نرمال از مانع مغز- خون عبور می کنند ارتقا دهند، در این صورت کارایی ان ها بیشتر می شود. ای حوزه ای از تحقیات فعال و ازمایشات بالینی است.

برای روش جدید دیگری که معروف به ارائه ی افزایش یافته ی همرفتی است، لوله ی کوچکی در تومور در مغز از طریق حفره ی کوچکی در جمجمه در طول جراحی قرار داده می شود. این لوله از طریق پوست سر گسترش می یابد و به پمپ تزریق متصل می شود، که داروها از طریق ان داده می شود. این می تواند برای ساعت ها یا روزها انجام شود و می توان بیش از یک بار بسته به داروی استفاده شده تکرار کرد. این روش هنوز در ازمایشگاه های بالینی مطالعه می شود.

دیگر استراتژی های جدید درمانی

محققان همچنین رویکردهای جدیدتری را برای درمان ازمایش می کنند که می تواند به پزشکان کمک کند تا دقیق تر تومورها را مورد هدف قرار دهند. این می تواند منجر به درمان هایی شود بهتر کار می کنند و باعث اثرات جانبی کمتر شود. بسیاری از این درمان ها هنوز درحال بررسی هستند.

واکسن های توموری

بسیاری از واکسن ها در برابر سلول های تومور مغزی ازمایش می شوند. برخلاف واکسن هایی دربرابر عفونت، این واکشن ها به منظور کمک برای درمان بیماری به جای پیشگیری از ان هستند. هدف واکسن ها شبیه سازی سیستم ایمنی بدن برای حمله به تومورهای مغزی است.

هر تحقیقی در نتیجه ی واکسیناسیون برای کمک به درمان گلیوبلاستوم امیدهایی را نشان داده است، اما بیشتر تحقیات نیاز به تعیین موفقیت کار دارند. در این حین، واکسن هاس تومور مغز فقط برای ازمایشات بالینی موجود هستند.

مهار کننده های آنژیوژنز

تومورها باید رگ های خونی جدید ایجاد کنند تا سلول ها را تغذیه کنند. داروهای جدید که به این رگ های خونی حمله می کنند، برای کمک به برخی سرطان ها استفاده می شود. یکی از این داروها، بواسیزوماب است که FDA ثابت کرده است گلیوبلاستومای دوباره به وجود امده را به خاطر اینکه رشد برخی تومورها را اهسته می کند، درمان می کند.

دیگر داروهایی که رشد رگ های خونی را مختل می کند، مانند سورافنیب و تربانانیب، مطالعه می شوند و در ازمایشگاه های بالینی موجود هستند.

بازدارنده های عامل رشد

سلول های تومور اغلب به پروتئین هایی که به ان ها عوامل رشد می گویند خیلی حساس هستند، که به رشد و تقسیم ان ها کمک می کند. داروهای جدیدتر هدفشان برخی از این عوامل رشد هستند، که ممکن است رشد سلولها را ارام کند یا باعث مرگ ان ها شود. تعداد زیادی از این داروهای مورد هدف، قبلا برای انواع سرطان ها استفاده می شدند، و بعضی ها برای این مطالعه می شوند تا ببینید ایا برای تومورهای مغز هم مناشب هستند یا نه.

حساس کننده های سلولی هیپوکسیک

برخی داروها محتوای اکسیژن را در خون افزایش می دهند، که احتمالا باعث می شود اگر قبل از درمان داده شوند، توسط رادیوتراپی کشته شوند. این نوع از داروها را یم توان بررسی کرد البته اگر بتوانند نتیجه ی دران را بهبود دهند.

حوزه های درمانی الکتریکی

سیستم NovoTTF-100 توسط FDA ثابت شده است که گلیوبلاستوماهایی را که دیگر به درمان های دیگر واکنش نشان نمی دهند درمان کنند. برای استفاده ازاین ابزار، سر را می تراشند و 4 دستگاه الکترود را روی پوست سر قرار می دهند. الکترودها به یک بسته ی باتری متصل می شوند و در بیشتر ساعت های روز پوشیده می شوند. ان ها جریان های الکتریکی معمولی را تولید می کنند که گفته می شود به سلول های مغزی در مغز بیش از سلول های ساده اثر می گذارند. در ازمایشات بالینی، افرادی که از این ابزار استفاده می کنند همانند افرادی که شیمی درمانی می کنند عمر می کنند، اگرچه که به خاطر اثرات جانبی کمتر کیفیت بهتری از زندگی را دارند.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org